Refuse to sink
Wat een eer! Je kan toch onmogelijk nee zeggen op de vraag om een stukje voor de krant der kranten te schrijven. Dit verhaal gaat over ons, het sloeproeiteam van de zeevaart school in Vlissingen. Over hoe het ooit begon en hoe het is geworden zoals het nu is.
Net na de Tweede Wereldoorlog streden de studenten van de De Ruyterschool tegen elkaar in twee houten sloepen op het kanaal door Walcheren. Toen er in het Scheveningse verversingskanaal in de jaren 60 korte afstandsraces gehouden werden, konden de ‘Blikken’ hun roeitalent ook daar laten zien. Nadat de Scheveningse Zeevaartschool was opgeheven, is deze wedstrijd verplaatst naar de Delfshaven in Rotterdam. In de categorie hogere zeevaartscholen ging de strijd om de sloeproeititel regelmatig tussen Vlissingen en Terschelling. Toen in 1976 Vlissingen won, werd de school uitgedaagd om van Harlingen naar Terschelling te roeien. In 1977 roeide de Zeevaartschool Vlissingen met 3 andere sloepen de HT!
In de jaren 80 waren de houten sloepen echt aan vervanging toe. Door verschillende rederijen zijn toen de Titanic, ’t Zeepaard (Mean Machine) en de Van Ommeren geschonken.
Eind jaren 80 kwam daar nog de gloednieuwe ‘De Kubber’ (vernoemd naar de directeur) bij. Deze werd speciaal aangeschaft om met grotere klassen tijdens het vak lijfsbehoud te leren roeien. Hoe sneller je kan roeien hoe sneller je bij een zinkend of brandend schip weg bent.
Het was toen geen probleem om de sloepen te bemensen. Veel studenten zaten op het internaat in Vlissingen en als je roeide kreeg je op de trainingsdagen vrijstelling voor de verplichte studie ’s avonds. Decennialang vulden enthousiaste studenten de sloepen. Sommige werden zo met het roeivirus besmet dat ze tot op de dag van vandaag in een sloep te vinden zijn. Uit deze tijd komt ook onze naam MIR 1. Het staat voor Maritiem Instituut de Ruyter, zoals de school destijds heette.
De tijden zijn veranderd, het aantal studenten is afgenomen, het internaat is gesloten en geldkranen werden dichtgedraaid.
De sloepen raakten in verval, omdat prioriteiten elders lagen. De Kubber was er het slechts aan toe. In 2014 is het reddingsplan opgesteld, onder de toepasselijke naam: Refuse to sink (wat zo heerlijk klinkt als ‘Refuse to think’). En het is gelukt, Ron Straver heeft De Kubber weer zo goed als nieuw gemaakt en sinds die tijd roeit De Kubber hemelsblauw rond. Roeien hoort bij een zeevaartschool. Daar is iedereen het over eens. Om dit te blijven behouden zijn in 2018 drie van de vier sloepen verkocht. ’t Zeepaard roeit prachtig rond als Mien. De Van Ommeren heeft Limburgs leren roeien en ziet er weer spic en span uit. En de Titanic is sinds de nieuwbouw niet meer zo mooi geweest dankzij de liefdevolle behandeling bij Quo Vadis. Mooi dat al dat bloed, zweet en tranen van al die studenten die er hun ziel en zaligheid in hebben gelegd, niet verloren is gegaan. Na de verkoop van de ‘kleintjes’ gingen we met De Kubber door. We hebben een trailer kunnen aanschaffen en nieuwe riemen.
Op dit moment roeien in De Kubber MBO en HBO zeevaartschool studenten. Het is lastig om de sloep voor de races te vullen. Daarom hebben we dit jaar ook voor 10 roeiers laten slepen. Gelukkig zijn er altijd (oud)roeiers uit andere sloepen te vinden die het leuk vinden om met ons een wedstrijd mee te knallen. Het is geweldig om, na 9 jaar, te zien waar ‘mijn’ roeiers terecht zijn gekomen. Sommige hebben zelfs al kleine roeiertjes gekregen. Samen met mijn maatje Bertha Ooms, technisch docent op het HBO, proberen we zo lang mogelijk het sloeproeien voor onze zeevaartschool studenten mogelijk te maken. Mede dankzij onze teamleiders en trouwe sponsoren gaan we er in 2022 weer voor.
De Kubber wordt deze HT gestuurd door Cas, in 2016 begonnen als roeier in ’t Zeepaard en zo verslaafd geraakt aan de HT dat hij zijn afstuderen er tijdelijk voor onderbreekt. Jullie gaan hem zeker horen over het wad!
Inge van Herpen
Nautisch docent MBO en MIR 1 CEO
