Oernatuur in Almere

Heel Flevoland is bedacht op de tekentafels van de Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders. Alles werd daar bepaald en getekend, zelfs welke boomsoort waar geplant ging worden. Maar het Wilgenbos in Almere, dat Het Flevo-landschap beheert, lieten de ontwerpers aan haar lot over: hier mocht de natuur zelf beslissen welke boom of struik er kwam en waar. Een uniek gebied dus voor zuidelijk Flevoland. Het Wilgenbos is dan ook echt een beetje oernatuur geworden.

Om deze oernatuur te kunnen beleven is er een speciale route van 3,5 kilometer ontwikkeld door het natuurgebied heen. Vanaf de parkeerplaats van bezoekerscentrum De Trekvogel aan de Oostvaardersdijk kan men door de oranje pijltjes te volgen, zo de oerbosroute lopen door het Wilgenbos. Wandelschoenen en laarzen zijn aan te raden en vergeet vooral de verrekijker niet, want wie weet vliegt een van de zeearenden over.

De wandeling van het Huizer Melkmeisje

In de zestiende eeuw was Huizen een arm boerendorp. De schrale zandgrond was weinig vruchtbaar en de boerenkinderen wisten wat honger was. Op een dag vestigde zich een vreemde boer in het dorp. Met zijn paard en drie koeien betrok hij de grootste boerderij.

De boer besloot zijn melk aan de hongerige dorpsbewoners te verkopen. Maar hij vroeg woekerprijzen en bijna niemand kon zijn melk kopen. De gierige boer wilde zijn prijs niet laten zakken en gooide de liters melk die hij overhield in de waterput.

Op een mooie dag pakten donkere wolken zich samen boven zijn boerderij. Een bliksemschicht doorkliefde de lucht en een harde donderslag deed de boerderij op haar grondvesten trillen. De bliksem had zijn waterput getroffen. Over de randen van de put stroomde kokende melk. In het midden van die borrelende massa stond een jonge vrouw. Een volgende bliksemschicht raakte de boer in het hart en hij verdronk in de kokende melk.

De jonge, mysterieuze vrouw betrok de boerderij en ging dagelijks het dorp rond met een juk en twee emmers romige melk op haar schouders. Ze deelde de melk uit aan de arme gezinnen. Toen de bevolking flink was aangesterkt, verdween het Huizer Melkmeisje -zoals de dorpelingen haar noemde- weer plotseling. Hoewel, men beweert in het oude dorp dat ze af en toe nog weleens opduikt.

In ieder geval is het de reden dat in het naambeeld en wapen van Huizen een melkmeisje staat afgebeeld. Met deze wandeling komt u veel van de Huizer historie te weten.