YOU STAY WITH ME
Hoe kun je als dokter in de winter van 1944 - 1945 je werk nog doen, als de telefoon de ene keer wel en de andere keer niet werkt? En als je de motorfiets niet meer kunt gebruiken, omdat benzinegebruik strafbaar is? In geval van nood pak je hem stiekem toch en ga je langs sluipwegen. Moet er een patiënt met spoed naar het ziekenhuis? Dan maar met paard en wagen. Een ziekenauto? Dat is iets van vroeger, van voor de oorlog.
Veel mensen hebben difterie, en serum is bijna niet meer te krijgen. In het ziekenhuis opereren ze geen breuken meer, alle ether moet voor acute operaties gereserveerd blijven. Soms heeft dokter Piet Schermers uit Vaassen nog een mazzeltje. Op de rekening voor de boeren zet hij: met vriendelijk verzoek tegen betaling te willen leveren 10 pond rogge (of tarwe) of 10 kg aardappels. Op dit bescheiden verzoek willen de boeren wel ingaan. De dokter moet maar een van zijn zonen sturen. Dat eten is niet alleen voor het gezin Schermers bestemd, maar ook voor de evacués en passanten.
8 april 1945 was een dag vol emoties. Dokter Schermers werd naar de Geerstraat geroepen om hulp te verlenen aan een gewonde Engelsman. Die nacht was er een vliegtuig neergestort: vijf doden, maar Gibson Peace leefde nog, ondanks zijn zware brandwonden. Hij droeg morfine bij zich om zijn pijn te verlichten. Niemand had door het donker naar het dorp gedurfd om de dokter te halen, want overal stonden Duitse wachtposten. Eenmaal ter plekke kon Schermers, gemeten naar medische maatstaven, weinig voor Gibson Peace doen. Maar meer nog dan dat had Peace menselijke nabijheid nodig. You stay with me. Negenentwintig jaar en volledig bij kennis. Fotograaf van beroep, zijn vrouw was zwanger. Tenslotte kwam er een Duitse officier en hebben ze Gibson op een kar geladen. De dokter gooide zijn jas over de vliegenier heen en fietste mee met de kar. Gibson werd naar de Gerardus Majellaschool op de Oosterhof gebracht.
De dokter liet zich niet zomaar wegjagen, maar moest toch afscheid van Gibson Peace nemen. Een woordenwisseling met de Duitse officier liep bijna slecht af.
Buiten kennis werd Gibson naar hospitaal Hohenheim aan de Deventerstaat in Apeldoorn vervoerd (nu onderdeel van GGNet). Daar is hij gestorven. Zijn laatste rustplaats vond hij naast zijn kameraden op de Oude Algemene Begraafplaats in Vaassen. Dokter Schermers stuurde een uitvoerige brief aan de vrouw van Gibson. Maar heeft die brief haar wel bereikt? Ze heeft het graf van haar man bezocht, maar niet gesproken met de dokter die haar man bijgestaan heeft in zijn laatste bewust beleefde uren. Waar is het misgegaan?
Leven en dood liggen dicht bij elkaar. Op 17 april moet de dokter naar een bevalling aan de Kanaweg, die dagen duurt. Overal worden opgeblazen bomen als versperringen dwars over de weg gelegd. Kan de dokter er wel door? Hij vraagt het aan een paar passerende Duitse soldaten. Schermers heeft uit voorzorg voor achterwacht gezorgd. Als de baby ’s nachts komt, zal de buurvrouw, moeder van tien kinderen, handelend optreden.
Naderhand realiseerde de dokter zich dat de soldaten, die hij onderweg tegenkwam de laatste Duitsers waren die hij in oorlogstijd had gezien.
Naar het dagboek van mevrouw A.M. Schermers-Gooszen. Met dank aan Peter Schermers , W.S-B