Hulpverlenen met een glimlach
Ze wordt de moeder van De Hoek genoemd. Al meer dan 30 jaar werkt Jacquelien Schot (55) ‘met moeilijke groepen’. Toch is ze een optimistisch mens. Haar verhalen uit de hulpverlening gaan vergezeld van een grote glimlach of een schaterlach. “Mijn werk bij het Leger des Heils is eigenlijk mijn hobby! Vrienden en familie zeggen wel ‘hoe hou je het uit met die junks!’ Maar ik zoek altijd de mens achter die verslaving. Als ik die ontdek, daar word ik zo blij van.”
“Ik ben ooit als stagiaire bij jeugdhuis Trompendaal van het Leger des Heils begonnen. Ik wist helemaal niet wat ik wilde. Mijn mentor op school zei ‘je bent gek op kinderen, is dat niet wat voor jou?’. Het was pittig met verslaafde baby’s en mishandelde kinderen, maar ik dacht, ik wil hier werken. Dit is zo leuk!”
Na 13 jaar Trompendaal gaat Jacquelien aan het werk bij stichting Ontmoeting met ex-gedetineerden. Tien jaar geleden keert ze terug bij het Leger des Heils, waar ze al snel voor hostel De Hoek aan de slag gaat. “Ik wist weinig van verslaving, maar ik vond het wel interessant om me daarin te ontwikkelen. Ik had nog nooit iemand zien gebruiken en bij De Hoek is dat eigenlijk non-stop. Hier heb ik echt ervaren hoe heftig verslaving is.”
Netwerk
Jacquelien werkt inmiddels 16 uur op de groep en 16 uur als maatschappelijk werker. “Als maatschappelijk werker probeer ik het netwerk van bewoners in beeld te krijgen. Het doel is herstel met familie. Het kost heel veel moeite, maar als dat lukt, is dat zo mooi. Onlangs nog heb ik met een bewoner voor het eerst in jaren bij haar familie gegeten!
Ik werk daarnaast als persoonlijk begeleider op de groep. Wij bieden bewoners hulp op al hun levensgebieden: financiën, sociale vaardigheden, zingeving. Ook werk en dagbesteding zijn heel belangrijk. Voor al die gebieden hebben we doelen en subdoelen. Met kleine stapjes gaan we daar naartoe. Het is wel belangrijk om daarbij geen verwachtingen te hebben. Je moet laag insteken, anders raak je gefrustreerd.
Gelukkig kan ik heel erg genieten van de kleine succesjes. We hebben bijvoorbeeld iemand gehad die heel moeilijk onder de douche te krijgen was. Als dat dan wél lukt, dan is mijn hele dag goed, dan ga ik heel vrolijk van mijn werk vandaan. Ik word ook al heel vrolijk als ik op vakantie ben geweest en een bewoner zegt ‘joh, je bent er weer. Heb je een fijne vakantie gehad?’ Die belangstelling. Je moet het van hele kleine dingen hebben.
Omdat ik hier heel lang werk, krijg je steeds meer vertrouwen. Daardoor krijg je ook steeds meer voor elkaar. Ik ben natuurlijk iemand die altijd hetzelfde is, ik ben altijd vrolijk. Ze zullen mij nooit chagrijnig zien. Doordat je altijd gelijkmatig gestemd bent, weten ze wat ze aan je hebben. Ik ben ook heel open en eerlijk naar hen toe. Ik trek niet een bepaald jasje aan, ik ben mezelf. Natuurlijk is het soms nodig om boven de situatie te staan. Maar ik stel me gelijkwaardig op, daar win je zo ontzettend veel mee.
Pittig
Het is wel een ontzettende pittige doelgroep, omdat ze een driedubbele diagnose hebben: ze zijn verstandelijk beperkt, hardnekkig verslaafd en ze hebben een psychiatrisch ziektebeeld. Dat laatste kan van alles zijn: autistisch, borderline, maar ook een antisociale persoonlijkheidsstoornis komt nogal voor.
Hoe dan ook is belangrijk dat je in dit werk humor hebt, dat je stevig in je schoenen staat, een groot incasseringsvermogen hebt en goed kan relativeren. Anders kan je hier niet werken. En je naaste liefhebben als jezelf, dat is belangrijk voor mij in het werk. Wat het Leger des Heils altijd zegt: als mens mag je zijn wie je bent, hoe je bent. Dat vind ik een hele mooie. We staan nergens van te kijken en blijven motiveren en in je geloven! Dat moet je wel een beetje in je hebben.”
Ben je nieuwsgierig geworden door Jacquelien haar verhaal? Bekijk dan eens onze betaalde banen in de zorg of in sociaal werk op www.legerdesheils.nl/vacatures