Voorwoord

Misschien lijkt het soms lang geleden, maar ooit waren de ouders van nu ook kinderen. Ik was enig kind, maar groeide vanaf mijn zevende op met pleegkinderen in huis. De deur stond bij ons thuis altijd open. Iedereen kon mee-eten, ook in financieel zware tijden. Op de kampeervakanties mocht vaak een vriendinnetje mee en er waren veel logeerpartijen. Ondanks dat mijn vader best streng was en ik in mijn puberteit dingen stiekem deed, mocht ik ook avontuurlijk zijn. Op m’n vijftiende trok ik daardoor met de kermis door het hele land.

Achteraf kan ik zeggen dat ik veel heb geleerd van mijn ouders. Nu ik zelf al 21 jaar moeder ben, weet ik ook dat ik dingen anders doe dan mijn ouders. Niet per se beter, maar op onze manier: die van mijn man en mij.

Dat je de opvoeding op je eigen manier doet, is heel normaal, denk ik. Onze ouders hebben ons op hun manier zo goed mogelijk voorbereid op de toekomst, ons de dingen meegegeven die zij belangrijk vonden. Dat doen wij met onze kinderen ook.

En als het even niet meer vanzelf gaat, is het goed dat iemand anders je kan helpen. Ik was de eerste drie jaar alleenstaande moeder en had veel steun aan de gesprekken bij het consultatiebureau. Naast wat ik had meegekregen van mijn ouders, was dat de plek waar ik met de grote vragen rond opvoeding terecht kon. In de Week van de Opvoeding draait het om ontmoeting en uitwisseling van kennis en ervaringen en hoe iedereen in de eigen omgeving, zoals school, vrienden en buren, maar ook professionals van organisaties als bijvoorbeeld het Centrum voor Jeugd en Gezin, Partners in Welzijn, de kinderopvang of Ecsplore kunnen helpen.

Ik heb ook nog wel een tip voor alle ouders: geef je kinderen alle liefde die je hebt. Geef onvoorwaardelijk steun en heb vertrouwen. Dat blijft hen altijd bij.

Kim Schmitz,
Wethouder