Hulp vragen bij de opvoeding:
Falen? Autonomie weggeven? Of een uiting van liefde?
Hoe is het als het opvoeden en opgroeien van je kind niet vanzelf gaat? Als je het niet meer alleen kunt? In dit interview vertelt Tygo, vader van Daan (10) over zijn ervaringen met het schoolmaatschappelijk werk van Partners in Welzijn.
Hoe bent u terecht gekomen bij het schoolmaatschappelijk werk?
“Met de moeder van Daan ben ik tot hij 2 jaar was samen geweest. Onze normen en waarden lagen behoorlijk uit elkaar. Ik ben van rust, reinheid en regelmaat. En zij meer van ‘het kan niet gek genoeg’. Dit botste in de opvoeding van onze zoon.
Daan was 9 toen ik zorgen kreeg over de thuissituatie bij zijn moeder. Is dit wel een veilige situatie voor Daan? Ik heb toen met verschillende instanties gebeld. Voor de ene organisatie was mijn zorg te zwaar en voor de andere te licht. Iedereen had begrip, maar niemand pakte het op. Bij Veilig Thuis heb ik mijn verhaal anoniem gedaan en zij verwezen me naar Partners in Welzijn.”
Hoe was het voor u als vader om hulp te vragen?
“Het kostte moeite om te ontdekken waar ik terecht kon. Ik vond het niet gemakkelijk om hulp te vragen. Het voelt toch alsof je afhankelijk bent. De stap nemen voelt als falen. De vraag stellen voelt als autonomie weggeven. Alsof ik het niet goed heb gedaan als vader, nu ik hulp nodig heb. Alsof ik de touwtjes uit handen geef en iemand anders gaat meebeslissen over míjn kind.”
Hoe heeft u de hulpverlening ervaren?
“De schoolmaatschappelijk werker die verbonden is aan de school van Daan is ook contact gaan leggen met zijn moeder. De schoolmaatschappelijk werker hield, net als ik, altijd de deur open voor moeder, ondanks dat moeder aangaf geen hulp te wensen. Dit heeft vertrouwen gewonnen. Heel sterk vind ik de gesprekstechnieken. Ze checkt steeds; klopt het dat dit jullie gevoel is? Begrijp ik het goed dat jullie dit bedoelen? Gebruik ik de goede woorden? Ze probeert aan te sluiten. Ze is heel open in wat ze doet en waarom. Dat geeft ons een gevoel van vertrouwen en oprechtheid.”
Welk resultaat heeft de hulpverlening gehad?
“Zorgen over onze zoon was waar ik hulp bij vroeg. Gelukkig werd moeder er snel bij betrokken. We blijven beiden ouders van Daan, we hebben allebei invloed op zijn welzijn en gedrag. Onze schoolmaatschappelijk werker heeft voor meer openheid en samenwerking tussen ons gezorgd en ons toegeleid naar de meer specialistische hulp die uiteindelijk nodig bleek.”
Wat laat volgens u hulpverlening slagen?
“Uiteraard de eerder genoemde gesprekstechniek en het vertrouwen, maar ook het helpen formuleren van onze hulpvraag en toeleiden naar de juiste instanties.
Zo’n schoolmaatschappelijk werker heeft kennis over de sociale kaart, wij niet. Er zijn steeds nieuwe hulpvragen bij gekomen. We gingen steeds dieper, onze schoolmaatschappelijk werker bewaakte de structuur. Als je bedenkt welke instanties we allemaal hebben gezien samen met haar...
Het begon allemaal met het signaal van school dat Daan vaak te laat kwam. Zijn teruggetrokken gedrag. En de zorgen die ik me maakte over de situatie van moeder. Door de houding van de schoolmaatschappelijk werker durfde moeder uiteindelijk óók hulp te aanvaarden. Huisvesting, financiën, persoonlijke problemen… overal werden de juiste mensen bij gezocht. Nu, ruim een jaar later, werken we samen met een grote club hulpverleners. De schoolmaatschappelijk werker houdt nog altijd zicht op Daan. Ook helpt ze ons met formulieren, contact met andere instanties, zodat de hulp niet stagneert. Dit helpt enorm!
Verder is ze is goed bereikbaar. Via telefoon, mail en whatsapp. Het voelt alsof ik er altijd terecht kan. Dit had ik echt nodig. Ze komt op huisbezoek, dat maakt het voor mij menselijker, minder afstandelijk. Ze maakt de thuissituatie mee, waardoor ze mij een spiegel voor kan houden.”
Zou u een volgende keer weer om hulp vragen?
“Als ik eerder had geweten dat ik zelf het schoolmaatschappelijk werk kon inschakelen, had ik het gedaan. School heeft het er nooit over gehad voor zover ik me herinner. Wel leerplicht geopperd als Daan nog vaker te laat zou komen. Maar dit was een signaal van de dieper gelegen problematiek, het was maar de oppervlakte... Schoolmaatschappelijk werk zou veel meer bekendheid mogen krijgen bij ouders, maar ook bij scholen zelf. En tegen ouders met zorgen zou ik willen zeggen: wacht niet totdat het water je aan de lippen staat! Voordat ik de stap durfde te zetten moest het eerst uit de hand lopen. Je gaat geen hulp vragen als het nog kabbelt. Dan wil je het zelf oplossen. Pas als je verzuipt ga je zwemmen en zwaaien…”
Wat heeft u geleerd uit het hulpverleningstraject?
“Een probleem staat nooit op zichzelf! Een financieel probleem heeft veel gevolgen. Een psychisch probleem van een ouder beïnvloedt het hele gezin. Alles heeft invloed op elkaar en dus óók op een kind. Mensen moeten beseffen hoe veilig het is om naar Partners in Welzijn toe te stappen. Je bent bang dat er dossier gevormd wordt wat in je nadeel werkt. Angst dat je kind uit huis wordt gehaald. Maar dit is totaal niet aan de orde!
Daans moeder en ik hebben veel inzichten gekregen. De stap nemen voelde misschien als falen, de vraag stellen als autonomie weggeven… maar achteraf ontdekte ik dat hier geen sprake van is. Ik realiseer me nu dat het heel normaal is om een opvoedvraag te hebben, en dat het oké is als je daar hulp van een professional bij nodig hebt. Mijn zoon Daan heeft dit hele proces in elk geval goed gedaan, en daar is het oorspronkelijk ook mee begonnen: zorgen over hem, uit liefde!"
Hulp of advies nodig?
Ook een hulpvraag voor het schoolmaatschappelijk werk van Partners in Welzijn? Groot of klein? Vraag op school wie er verbonden is aan de school van uw kind. Stuur een Whatsapp. Bel Partners in Welzijn, 046-4575700 of [email protected]
Om privacyredenen zijn de namen van de personen in dit artikel gefingeerd.
Deze krant wordt mede mogelijk gemaakt door:
