Voorwoord

We willen allemaal het beste voor ons kind. We geven ze liefde, hoop en vertrouwen, zodat ze zelf iets goeds van hun leven kunnen maken. Met onze hulp natuurlijk.

We praten met onze kinderen over wat mag en wat niet. Hoe ze moeten omgaan met bijvoorbeeld zakgeld, vrienden en sociale media. We proberen ze veel te leren.

Wat we het afgelopen jaar hebben geleerd, is dat iets ons zomaar kan overkomen. In een oogwenk kan het leven veranderen. Nu door een virus, maar in ons eigen wereldje ook door scheiding, ontslag, noem maar op. Soms maar voor even, soms voor altijd. Met die onvoorspelbaarheid moeten we leren omgaan.

Hoe doe je dat? Omgaan met onvoorspelbaarheid. Hoe breng je kinderen bij dat het niet altijd loopt zoals je verwacht? Of dat je niet altijd weet wat er te verwachten valt?

Hoe zorg je ervoor dat ze ermee kunnen omgaan als het tegenzit? Eigenlijk is het kinderlijk eenvoudig. Door met hen erover te praten. Laat kinderen meepraten, meedenken en meebeleven. Dat geeft zelftrouwen en zorgt ervoor dat ze ‘later’ zelf beslissingen kunnen nemen.

Kinderen en jongeren weten en kunnen veel meer dan we denken (of misschien willen). Ze zijn creatief en komen met oplossingen waar wij als volwassenen niet aan denken. Ze passen zich makkelijk aan. En ze verbazen ons telkens weer. Wat in de toekomst moet gebeuren, wordt nu bepaald door volwassenen. Terwijl kinderen juist degenen zijn die er in de toekomst zijn. Dat beseffen we ons ook bij de gemeente, als bestuur. Daarom vragen we jongeren en kinderen nu ook om mee te denken over die toekomst. Geef kinderen de kans om mee te praten. Ze zullen je verrassen. Zeg tegen ze dat ze ertoe doen, dat hun mening belangrijk is, dat je rekening met ze houdt, laat ze meedenken over hún leven. De realiteit is ook dat het voor ouders een hele opgave is om dit te realiseren. Opvoeden en opgroeien is leuk, maar kan ook uitdagend zijn.