Kinderen die lekker in hun vel zitten en zich betrokken voelen, ontwikkelen zich optimaal. Welbevinden en betrokkenheid spelen daarbij een belangrijke rol. We willen weten wat kinderen beweegt, hen bezighoudt, hoe we aan kunnen sluiten bij hun behoeften, niveau en belevingswereld. Opvoeden doen we samen met ouders en partners in kinderopvang, onderwijs, zorg, sport en cultuur. We versterken elkaar en geven kinderen de ruimte om zich te ontwikkelen tot bekwame, zelfstandige en sociale burgers.

In iedere situatie is ons doel de ontwikkeling van het kind verrijken. Voelt het kind zich goed? Is de betrokkenheid hoog? Dat zijn de vragen die ertoe doen. Altijd.

Welbevinden

Kinderen die zich welbevinden voelen zich doorgaans ‘als een vis in het water’. Ze beleven plezier en genieten van de omgang met elkaar en met de omgeving. Ze stralen vitaliteit uit en tegelijk ontspanning en innerlijke rust. Ze stellen zich open en ontvankelijk op voor wat op hen afkomt, ze zijn spontaan en durven zichzelf te zijn.
Kortom een goede emotionele basis. Welbevinden wijst erop dat kinderen het op emotioneel vlak goed maken. Het is een voorwaarde om tot ontwikkeling te komen, want kinderen die goed in hun vel zitten zijn kinderen die zich goed kunnen ontwikkelen. Ieder op zijn eigen manier.

Betrokkenheid

Welbevinden is belangrijk maar het garandeert nog niet dat er ontwikkeling is en dat er wordt geleerd. Daarvoor is meer nodig, namelijk betrokkenheid. Betrokkenheid is de staat waarin kinderen zich verbinden wanneer ze intensief met iets bezig zijn. Hun handelingen, mimiek en lichaamshouding verraden een intense mentale activiteit. Ze zijn aanspreekbaar voor wat de omgeving hen te bieden heeft. Ze zijn uit zichzelf gemotiveerd om aan de slag te gaan en te blijven. Betrokkenheid komt alleen voor in het gebied tussen ‘al kunnen’ en ‘nog-niet-kunnen’. Betrokkenheid is de voorwaarde voor ontwikkeling.

Met welbevinden en betrokkenheid als leidraad, krijgen we onmiddellijke feedback over onze aanpak, interacties en nieuwe interventies. Mooi om een kind met deze twee pijlers te zien (op)groeien!

Dit artikel is geschreven door pedagogen van Rijkt, expertisecentrum Pedagogiek tevens collega’s van Kwink Kinderopvang. Kijk voor meer informatie op www.kwink.nl

Veel mensen geven mantelzorg. Het is onbetaalde zorg voor zieke familieleden of vrienden. Vaak gaat het daarbij om intensieve zorg voor langere tijd. Hoewel het onbetaald is kan het geen vrijwilligerswerk genoemd worden.

Marie (23) lijkt op het eerste gezicht een heel gewone student. Maar niets is minder waar: een reeks herseninfarcten bij haar moeder zette een streep door haar onbezorgde leven. Het bleken zware infarcten met grote schade, en haar moeder kwam in een rolstoel terecht. Sindsdien zorgen Marie en haar vader samen voor haar.

Marie combineert haar studie Accountancy met de zorg voor haar moeder. “Soms krijg ik rare reacties, dat mijn moeder maar naar een verpleeghuis zou moeten bijvoorbeeld, maar ik vind het volkomen normaal dat ik voor haar zorg. Zo kan mijn moeder thuis blijven wonen en kan ik voor haar zorgen op de manier waarop dat voor haar het beste werkt. Mijn moeder vindt dat zo fijn, ze is echt een familiemens. Bovendien willen mijn vader en ik haar ook helemaal niet missen.

We krijgen weleens hulp van andere familieleden als dat nodig is, maar de zorg komt grotendeels neer op mij en mijn vader. We verdelen de taken zoveel mogelijk, omdat hij wisselende diensten op zijn werk draait. Ik ben met mijn studie nog flexibel. De zorg voor mijn moeder staat voorop. Daardoor moet ik wel vaak keuzes maken: of sporten, of studeren. Ik heb een jaar studievertraging opgelopen. Ik vind het wel lastig om aan mezelf te denken, maar leerde de afgelopen tijd ook dat denken aan jezelf niet altijd egoïstisch is. Soms lukt het gewoon even niet, dan is het te veel.

Er is gewoon minder tijd voor de leuke dingen, zoals winkelen, lekker ergens eten, koffiedrinken met vriendinnen of gewoon even lekker kletsen. Maar soms zijn die kleine uitstapjes wel nodig om het leefbaar voor mezelf te houden. Onlangs heb ik voor het eerst samen met mijn vader aangeklopt bij de gemeente. Dat bleek een goed besluit. Mijn vader en ik kregen een paar weken hulp, zodat we even konden uitrusten.”