Het roze shirt had zijn werk prima gedaan. Een haat-liefdeverhouding, prima zichtbaar en we werden overal herkend. Maar als stoere mannen zich in het roze steken, doet het ook iets met je mannelijkheid. Inroeien deden we gewoon weer in ons roze t-shirt, zodat het hele veld het weer gezien had. Maar vlak voor onze start wisselden we ze om voor een zwarte. Alleen de teams in onze startgroep wisten dit nu, en toen we als allerlaatste onder de startlijn klaar gingen liggen, zag je de verbazing al bij de rest: ‘Hè, wat doen zij nou?’ PANG, startschot en we zijn weg!

Er stond een lekkere 5 Beaufort uit de west en bij het uitdraaien van de Harlinger haven boorde de boeg inclusief roeiers zich diep in de hoge golven. Meteen zeiknat! We hadden gelukkig alleen maar kloteweer gehad met trainen dus dit waren we wel gewend. We hadden een geweldige start. Op de kont van de Gouteyck losten we direct onze startgroep. Het was taai in het zeetje op, maar het liep prachtig.

De wisseltruc werkt

Na 45 minuten moesten we eigenlijk van Jan horen dat we dicht bij de Grutte Bear zouden zitten. Gezien het voorseizoen was de kans heel groot dat het tussen ons beide sloepen zou gaan, we kregen echter bericht dat er nog 3 minuten tussen zat. Oei, dat is niet goed. Kop erbij en door. Tien minuten later ... Grutte Bear op honderd meter! Yes! We draaiden binnendoor en lagen er bijna direct naast! Nu zagen ze ons, maar lagen ver van ons af. Ze hadden ons niet zien aankomen in het zwart! Prachtig! De wisseltruc had gewerkt. Achteraf bleek dat Jan 300 meter bedoelde in plaats van 3 minuten. Foutje, bedankt. We zaten nog perfect op schema! Nu zo snel als we kunnen de Blauwe Slenk uit.

Dit laatste stuk in de Blauwe Slenk tot aan het meetpunt ging weer recht in de zee op en hier waren we oppermachtig. We denderen over de langzamere sloepen heen en hielden de Gouteyck in zicht.

Corné op bakboord 3, die er dit jaar nieuw bij was, gaf geen krimp en de cadans was top! Hij wilde zo graag winnen en we lagen op koers voor zijn eerste titel! De eerste helft zat erop, en we kwamen nu wat in niemandsland terecht. Het zeer sterke eerste deel had wel de nodige kracht gevraagd. Een aantal van ons had het op dit stuk in de Vliestroom even moeilijk. De stuurman zoekt naar de ideale koers, waar de meeste stroom loopt. Onderling pepten we elkaar op, echter spoken er dan toch dingen door je hoofd. Waren we te hard van stapel gelopen? Houd ik het nog wel vol ...? Uit het niets opeens luid gejuich van een volgboot. Cora, Adrie, Fien en Wietze waren ons onverwachts tegemoet gevaren, dit kwam precies op het juiste moment. Kippenvel op de armen en we zijn meteen weer wakker. De power gaat er weer vol op en we springen een paar keer hoog uit een golf omhoog. Vlak voor het Schuitengat vliegen we andere teams voorbij die tegen de golven in ploeteren. De Benwyvis snijdt als een mes door de boter en we naderen het Schuitengat.

De finale

De finale gaat beginnen en iedereen weet dat het buigen of barsten gaat worden. Gouteyck op 300 meter en we lopen hard in! Yes, we gingen dus nog steeds als een speer en we draaien om de SG3 heen en houden de groene kant. Dit is ons stuk, het Schuitengat waar we zoveel keren door roeiden tijdens de trainingen en we zetten aan. Na 5 minuten lagen we praktisch naast de Gouteyck. Man, wat gaan we hard, maar wat doet het ook pijn. Opeens vliegt de Gouteyck bij ons weg. Later bleek dat ze 2 minuten op een golf surften waarbij ze 16 km/h haalden. Een mazzeltje voor hun, maar daar gaat onze haas.