14 mei reizen we af naar Harlingen en nemen voor een nacht onze intrek in ‘t Heerenlogement. Thuis zwaaien ze me lachend uit. “Succes mam/Nan, je kan het! Veel plezier!” Plezier? Ik weet het niet. Twee Pareltjes, waaronder onze stuurvrouw, stappen de 15e pas vroeg in de auto om zich bij ons te voegen. Als zij een lekke band krijgen of onverwacht in de file komen, gaat het hele feest alsnog niet door. Moet ik dat hopen of vrezen? De Parel ligt al veilig in de haven van Harlingen, meegenomen door de heren van Snoque Deux, die met hun eigen sloep de HT gaan roeien. Helaas zijn we te laat om nog even langs te gaan bij de poffertjeskraam. De eigenaar hiervan bestuurt al jaren onze volgboot. Gelukkig is er al wel het nodige contact geweest; hij zal er zijn.

Na een kort nachtje staan we de 15e al vroeg naast ons bed. We proberen goed te ontbijten en gaan vervolgens naar de haven. Ach gossie, daar ligt ze. De Parel. Half zo groot als de omringende sloepen. We installeren ons. Hier – en vooral dáár – wordt nog een likje vaseline gesmeerd. De twee ontbrekende Pareltjes zijn ook gearriveerd. Kortom, we zijn er klaar voor en hebben er zelfs zin in. Els en ik zitten op boeg, Penny en Mariëlle op slag en Esra en Maria in het midden. Een bootje vol. We starten in de eerste groep. Natuurlijk. Het scheelt niet veel of ik lig al overboord na een snoekduik naar het stokje. Gelukkig lukt het nog net om ‘m te pakken. Voor we het weten schreeuwt Martine haar eerste commando’s van deze HT. Haar bijnaam is ‘de beul van Bru’. Dan begrijp je het wel. De zweep erover. Als ik het me goed herinner heeft ze deze keer een volle knijpfles honing bij zich voor het smeren van de keel.

Oké. We zijn net vertrokken en liggen direct laatste. Geen punt. We varen onze eigen race. Dan roeien we de haven uit. Wát?! Als deze golven de graadmeter zijn voor de rest, kunnen we hier wel stoppen. Dit gedeelte zijn ze vast vergeten te vertellen. Gelukkig schreeuwt Martine ons er doorheen en even later herstelt het water zich. Het is niet vlak, maar het gaat lekker. De stroming waarover ik al zoveel heb gehoord, helpt ons een handje en we krijgen er vertrouwen in dat we Terschelling wel gaan halen. Sloep na sloep passeert ons, maar dat beïnvloedt ons humeur niet. We moedigen iedereen aan en worden aangemoedigd. “Joehoe, m’n bin ‘ier” (Zeeuwen spreken sommige medeklinkers aan het begin van een woord niet uit). Af en toe moet je de aandacht wel een beetje op je sloepje vestigen… Het is een mooi gezicht, het sloepenarmada dat de haven verlaat. Na een uurtje of tweeënhalf is iedereen ons wel zo’n beetje voorbij. We roeien vrolijk verder want ook voor ons komt Terschelling al in zicht. Dat dat nog drie uur lang zo blijft, besef ik me op dat moment gelukkig niet.

Natuurlijk raken we moe en beginnen de eerste pijntjes op te spelen. Dat zeggen we natuurlijk niet. Je bent een bikkel of niet. De mannen van Snoque zijn al lang en breed voorbij en op een gegeven moment zwaait ook onze volgboot af. In de verte en soms van dichtbij, worden we in de gaten gehouden door de reddingsbrigade. Dan horen we gejoel en muziek. De volgboot van Utrecht komt terug en we worden weer volop aangemoedigd. Top! We krijgen er weer nieuwe energie van. Nog even en we zijn bij het beruchte Schuitengat. Daarna is het nog maar een eindje. Dacht ik…

Eerst het Schuitengat dus. We zijn superblij als we daar bijna zijn. Minder blij zijn we als iemand van de reddingsbrigade op een waterscooter naar ons toe komt en waarschuwt dat we het niet gaan halen en er, door de stroming, voorbij zullen raken. Dat moet je tegen ons niet zeggen. We doen de naam van de vereniging eer aan en ‘snokken deur’. We trekken nog harder aan de riemen en redden het zonder hulp van buitenaf om in het Schuitengat te belanden. Het wad is al aardig droog en we voelen de bodem. Er blijkt toch nog een boot niet al te ver voor ons te liggen. Zij moeten er even uit om vlot te trekken. Wij redden het nét. Roeiend. Dan zijn we opeens op veel rustiger water. Ik denk dat we het ergste gehad hebben. Even zijn we euforisch dat we dit in ieder geval doorstaan hebben en een kritisch punt voorbij zijn. Els waarschuwt me nu voor de 26e keer: “we bin’ d’r nog niet ‘or, het ergste mot nog komme!”. Hoe erg kan het zijn? ‘Erg’ is geen accurate beschrijving. Wat een drama. We doen anderhalf uur over het laatste stuk. De stroom is tegen ons en we kunnen roeien wat we willen, maar komen maar langzaam dichterbij in ons logge roze sloepje. Inmiddels hebben we de complete Nederlandse reddingsbrigade achter ons aan. Sommigen kijken meewarig, anderen moedigen ons aan. Mijn rechterlies is volledig naar de maan als we uiteindelijk, na vijfenhalf uur, de finish passeren. Alle sloepen liggen allang aan wal, het publiek is al weg en pas na een tijdje krijgen sommigen in de gaten dat ook wij binnen zijn. Applaus en gejuich. Superleuk en we zijn ook blij, maar kunnen dat nog even niet uiten. Je bent niet goed wijs als je hieraan meedoet.

Hulde aan de mannen van de reddingsbrigade die onze uitputting zien en een sleepje aanbieden. Volgens traditie liggen twee Bru’se kotters ons op te wachten met bier, hapjes en mosselen. Als we langszij liggen, kijk ik omhoog en zie dat zo’n kotter op dit moment niet onderdoet voor de Mount Everest. Op een of andere manier hijsen we ons aan boord, trekken wat warms aan en komen langzaam maar zeker bij. Het is volbracht. We horen de belevenissen van de mannen. Ook de onsmakelijke details. Iets met een brooddoosje en hoognodig moeten.

Na een paar uur vertrekken we naar ons huisje, douchen lekker warm en gaan met z’n allen pizza eten. Het is daarna nog lang gezellig bij Lieman. De mannen hebben meer verstand en liggen al heerlijk te ronken, zo niet de dames. Ik taai ook af. De volgende ochtend maken we van een stuk karton een Te Koop-bord voor De Parel. Penny loopt ermee rond. Een ludieke actie met een serieuze achtergrond. We zien dit niet nog een keer zitten, laat een ander zich er maar stuk mee roeien. Ik verken het eiland op de fiets. Voor mij is het de eerste keer hier tenslotte. Bovendien moet er weer wat bloed door m’n lies gaan stromen. ’s Middags zitten we lekker op een terrasje en wachten daarna, alweer bij Lieman, het feest af. Als dat uiteindelijk losbarst, gebeurt er iets wat we niet voor mogelijk hadden gehouden. Er is een prijs voor het taaiste team van de HT en óns valt de eer te beurt om die op te halen. Wie wil er nou niet op het podium van de HT staan? Voor ons is ‘Het taaiste team’ een geuzentitel. We hebben ons vijfenhalf uur het snot voor de ogen geroeid en dat wordt beloond. Dus vieren we ons ‘moment of fame’ uitgebreid nadat uit alle hoeken en gaten de Pareltjes het podium op komen. Wat een feest! Wij vinden het oprecht fantastisch! Het Te koop-bord wordt verscheurd. Volgend jaar weer. Als het moet, gewoon in De Parel.

Op 15 mei 2015 ging ik samen met zes andere topvrouwen in mijn oude sloepje De Tobbe, met startnummer 5, de strijd aan. En wat was het bijzonder! Ik heb de roeifoto’s van mij en mijn vriendin meegenomen en ik heb ze naast me op de luchtkast geplakt. Bij elke slag wist ik: ze is erbij!

Hier volgen mijn blogs die ik had geschreven voor de wedstrijd en de zondag na de HT, op de terugreis op de volgboot in het Schuitengat.

15 mei 2015 06.50 uur
Vandaag D-Day. Wat we nog zo graag wilden, gaat gebeuren. Dan wel niet fysiek, maar wel in gedachten. Ik hoop dat je meereist op deze bijzondere dag. 15-5-‘15, met startnummer 5, de 15e keer de HT roeien. Op het bankje in de boeg, waar we ook zijn begonnen, zullen we samen eindigen met zes andere topwijven!

17 mei 2015 11.59 uur
En dan ben je weer op de weg terug. Varend door het schuitengat, terugdenkend aan afgelopen vrijdag, passeren we nu de plaat en de kardinale ton. Hier lag alles vast, hoog en droog. En wij? Wij kachelden er mooi om heen. Wat een fantastisch gezicht. Nu wist ik het weer, dit was een van de dingen wat de HT-race zo spectaculair maakt. Ik heb hier genoten! We kregen vleugels en vlogen door het Schuitengat! Ik voelde de Brandaris prikken in mijn rug. Mijn teamgenoot rook de stal. De mensen op de pier juichten voor iedereen. Niet janken, maar het gebeurt toch. De finish op Midsland. Mijn oude lieve stuurvrouw roept hoe trots ze was. Aan wal al mijn dierbaren. Trots! Mijn lieve vriendinnen wachtend op mij, met een overheerlijke Brownie van de Dis, die ik altijd traditiegetrouw met mijn roeimaatje zat op te peuzelen… Ik besef wat ik heb gedaan, en voor wie. Mijn vriendin die dit voor geen goud had willen missen. Ik ben super trots op mijn teamgenoten waarvan drie de eerste keer mee deden en dat we afgelopen vrijdag voor het allereerst met het complete team, samengesteld uit zeven andere teams, zo saamhorig dit staaltje werk in vijf weken hebben neergezet. Een stuurvrouw die super strak gestuurd heeft. Want een goede stuur is het halve werk. Gisteravond de medailleuitreiking. Ik werd omgeroepen om naar het podium te komen. Hier heb ik het onder andere voor gedaan, dit moest klaar in mijn hoofd. Wat is hij mooi, de allernieuwste versie van het nieuwe HT-bestuur. Een zilveren exemplaar werd mij omgehangen door Frans. Prachtig! Mijn oog valt ook op de gouden medaille, die daar licht te lonken naar mij. Zal ik dan toch nog…? Wetend dat deze prachtige zilveren medaille, waar ik super super trots op ben en misschien wel véél meer waarde heeft dan die andere. En dat de weg ernaar toe waarschijnlijk niet meer met zo’n geweldige ploeg zal zijn als waar ik afgelopen vrijdag mijn Memory Lane heb beleefd. Het heeft zo moeten zijn op deze magische dag! 15-5-‘15. Heerlijk geroeid en ik weet zeker dat ze mee gereisd is in onze Tobbe!

Voorheen roeide ik de HT om de wedstrijd en de klassering en lag de druk ook erg hoog om zo hoog mogelijk te eindigen. Je moet er wat voor over hebben om met de top mee te willen doen. In 2015 heeft de HT-race me veel meer gegeven, dan alleen de voldoening van de wedstrijd. Het heeft me nieuwe verbondenheid gegeven met zes ander bijzondere vrouwen. Het heeft me intens laten genieten van deze bijzondere wedstrijd, de elementen, het werken, afzien en de omgeving en natuur. Maar ook het overwinnen en trotseren en de verbroedering. Niet dat ik dat anders niet deed, maar vaak op de automatische piloot en de euforie kwam pas na de wedstrijd. Maar bovenal heeft het me bewust gemaakt dat klassering er niet altijd toe doet. Voor mij ging het om de overwinning op mezelf en waarom ik het heb gedaan. Voor de vijftiende keer naar de overkant in een afgeslankte versie van mezelf en dat samen met mijn vriendin/roeimaatje, ook al was ze er fysiek niet meer bij.

Vond ik de HT van 2015 zwaar? Het was niet de zwaarste wedstrijd (na 2005 te hebben geroeid), maar de spanning is er wel. En de vraag of je het haalt ook. Er stond best wel een stevige bries. Dat maakt het ook niet makkelijker in een zesriemer. Toch heb ik het idee dat we deze wedstrijd zijn doorgevlogen. Ik was mentaal erg sterk en ik wist wat me stond te gebeuren. Ik kon door mijn ervaring
goed incalculeren waar we zaten en hoever we nog moesten. Ik kon dus ook goed mijn krachten verdelen. Iedereen die mij kent, weet dat ik nu fysiek ook in veel betere conditie ben dan de jaren ervoor. Ik had dus ook na de wedstrijd weinig herstel nodig. Voorheen was ik wel een week aan het herstellen, maar nu was ik topfit! Dus zeg het maar; adrenaline, ontspannen, balans?

Dit jaar ga ik weer aan de HT-race meedoen, maar nu op de volgboot, waar ik met volle trots mezelf de longen uit het lijf ga schreeuwen, naar mijn dochter en haar team ‘De jeugd van Okke Hel’ die in de voetsporen van haar moeder treedt, en op haar zestiende voor het eerst haar HT gaat roeien in dezelfde sloep!

Hellen Touwslager
SRV Okke Hel