Leren met LEV biedt gratis groepstrainingen aan inwoners

Aan het woord is een deelneemster aan de training ‘Duurzaam ouderschap na echtscheiding’. Ze zag haar huwelijk na een aantal jaren stranden en kwam in een moeilijke scheiding terecht. Ze wilde er kunnen zijn voor haar kinderen en in goed contact blijven met haar ex-partner over de opvoeding. Maar hoe doe je dat, wanneer je leven op zijn kop staat? Hierbij kon ze wel wat ondersteuning gebruiken. Via het echtscheidingsspreekuur van LEVgroep kwam ze terecht bij de groepstraining van Leren met LEV.

“Het is natuurlijk best eng om in een groep te praten over jouw persoonlijke situatie.” Toch blijkt het voor deelnemers veel voordelen te hebben. Ze leren niet alleen van de trainer, maar ook van elkaar. Het is steunend dat er lotgenoten zijn die met dezelfde vragen zitten. “Ik heb het zelf als erg prettig ervaren om met lotgenoten alles over een scheiding met kinderen te bespreken en hier oefeningen over te maken”, vult de deelneemster aan.

“Het deed me goed om tips te krijgen in een veilige omgeving, met mensen die ook midden in een scheiding zaten”

Leren met LEV is onderdeel van LEVgroep en biedt, vaak gratis, trainingen aan inwoners aan. Ze gaan over allerlei fases en uitdagingen die iedereen in het leven tegen komt. Er zijn trainingen over opvoeding van kinderen, het verlies van een partner, mantelzorg en vrijwilligerswerk. Er zijn weerbaarheidstrainingen voor jonge kinderen en voor jongeren met faalangst. Ook zijn er budgetcursussen voor wie grip wil krijgen op de eigen financiële situatie en trainingen voor senioren over leuker ouder worden. Kortom, het aanbod is groot en voor alle leeftijden.

Deelnemers krijgen op allerlei belangrijke thema’s ondersteuning bij hun problemen en werken aan hun persoonlijke ontwikkeling. Bovendien kan door een groepstraining voorkomen worden dat je als inwoner terecht komt in de zwaardere hulpverlening.

Een band voor het leven

Toen onze dochters nog klein waren, zijn we naar een informatieavond over pleegzorg geweest. Maar al die bemoeienis in ons gezin, daar hadden wij geen zin in. Jaren later had ik een collega die samen met haar man crisisopvang ging doen. Ze vertelde hier enthousiast over en die gevreesde bemoeienis bleek best mee te vallen. Van het een kwam het ander en voor we het wisten hadden we het voorbereidingsprogramma voor pleegouders (VESP) doorlopen en afgerond.

We kozen voor crisisopvang omdat we geen gezinsuitbreiding wilden. We hadden al drie kinderen en dat vonden we wel genoeg. Maar we wilden wel graag kinderen helpen die in de knel zaten. Onze kinderen (toen tieners) stonden niet bepaald te juichen bij het idee dat we een pleeggezin zouden worden. We spraken daarom af dat we het een keer zouden proberen. Als het dan echt niks voor ons zou zijn, zou het bij die ene keer blijven.

Twee maanden nadat we de voorbereiding succesvol afgerond hadden was het zover. Een lief jongetje van vijf jaar kwam in ons gezin om na een maand weer terug te gaan naar zijn ouders. Onze kinderen waren overtuigd: pleegzorg was best leuk! Een week later kwam de vraag of we plaats hadden voor een 9-jarige jongen. Hij stond al lang op een wachtlijst voor langdurige pleegzorg. Omdat de situatie op een gegeven moment uit de hand liep, is hij als crisisplaatsing bij ons gekomen. Het was al snel duidelijk dat hij niet meer terug kon naar zijn ouders. Dus binnen een half jaar hadden we er een vierde kind bij… Dat jongetje van toen is nu 20 jaar en woont (gelukkig) nog steeds bij ons.

Naast deze langdurige plaatsing bleven we ook crisisopvang doen. Sommigen bleven een half jaar, anderen een jaar om daarna weer bij hun ouders te gaan wonen. En degenen die niet meer terug naar huis kunnen, mogen zolang blijven als ze zelf willen. Of we met onze (ex-)pleegkinderen nog contact hebben, laten we de kinderen zelf bepalen. Niks moet. Maar uit het oog is voor ons zeker niet uit het hart. Ze mogen altijd bij ons aankloppen als het nodig is. Het is een band voor het leven.’