Ik verwaarloosde alles
“Ik zorgde niet goed voor mezelf. Jaren heb ik in de horeca gewerkt. Lange dagen en veel van huis. En om het vol te kunnen houden, gebruikte ik cocaïne...” Dat vertelt Jos (54 jaar). Hij woont momenteel bij IrisZorg in Doetinchem.
“Van een verslaving was toen nog geen sprake, maar toen mijn oudste zoon onverwacht overleed, werd de drang om te gebruiken steeds groter. Mede daardoor kreeg ik grote problemen met mijn vrouw, problemen die we niet meer samen op konden lossen. Daarom besloten we te scheiden. “
“Ik kocht een eigen appartement maar werd steeds depressiever. En omdat er niemand meer was die me tegenhield, ging ik nog meer gebruiken. Ik raakte mijn baan kwijt en verwaarloosde alles. Dan krijg je snel financiële problemen, dus ik heb toen noodgedwongen mijn appartement moeten verkopen.”
“Momenteel woon ik in een voorziening van IrisZorg waar ik de begeleiding krijg die ik nodig heb om mijn leven weer op de rit te krijgen. Voor meer structuur heb ik vrijwilligerswerk gezocht. Daar werk ik nu vier dagen per week. En daarnaast word ik door IrisZorg behandeld voor mijn cocaïneverslaving.”
Hoe ik mijn toekomst zie? Gelukkig gaat het weer de goede kant op. Ik weet beter hoe ik met moeilijke momenten om kan gaan. Ik zou ook graag weer op mezelf wonen, maar eerst mijn schulden aflossen en leren hoe ik zelf mijn huishouden kan runnen.”
IrisZorg
In elke buurt leven mensen die de grip op hun leven kwijt raken. Bijvoorbeeld omdat ze psychische problemen hebben, verslaafd zijn, schulden hebben, of hun huis of werk dreigen kwijt te raken. Vaak alles tegelijk. IrisZorg is er voor die mensen. Bij IrisZorg gaan woonbegeleiding en verslavingsbehandeling hand in hand. Met trajecten voor opvang, wonen, werken en verslavingsbehandeling worden de complexe problemen van cliënten in samenhang aangepakt. IrisZorg zet zich ook in om verslaving en dakloosheid te voorkomen.
Meer informatie
Kijk voor meer informatie op www.iriszorg.nl.
Of bel of mail naar 088-606 1600 [email protected].
“Kijken naar wat ik kan en wil”
Marleen (37 jaar)* heeft haar hele leven al te maken met hulpverlening. Maar er is iets veranderd. “Ik heb nu één hulpverlener en dat waren er zeven. De laatste twee jaar merk ik dat hulpverleners meer kijken naar wat ik wel kan en wil”, vertelt ze. En daardoor heeft ze initiatief genomen om – voor het eerst van haar leven – aan het werk te gaan.
Toen Marleen 17 was kreeg ze haar eerste kind. Ze trouwde met de vader van haar kind en ze zijn inmiddels 21 jaar samen. Na vijf jaar huwelijk verloor haar man Richard zijn baan als vrachtwagenchauffeur en toen stapelden de schulden zich op. De toenmalige bewindvoerder deed onvoldoende waardoor de schulden nog hoger opliepen tot €37.000,-. Door psychische en lichamelijke problemen (reuma) heeft Marleen nooit kunnen werken, maar ze denkt dat dat wel had gekund met de juiste hulp. Marleen: “Het is zo belangrijk dat er gekeken wordt naar wat je wel kunt en niet alleen naar de dingen die niet goed gaan. Het is net alsof ik weer 18 ben en opnieuw alles moet leren. Ik heb 20 jaar binnen gezeten en zie nu de problemen waar we mee te maken hebben.”
Gezinscoach
Rob van Zon is gezinscoach bij het Leger des Heils. Rob begeleidt vanuit ‘10’ voor Toekomst gezinnen die veel problemen hebben. “Ik coach Marleen en Richard en daarbij richten we ons op de problemen die zij graag willen en moeten aanpakken om weer volwaardig mee te kunnen doen in de samenleving. Ik daag ze uit om stappen te zetten en dat doen ze!”
Werken
Marleen: ”Ik wil graag aan de slag als vrachtwagenchauffeur en heb ondanks mijn beperkingen (als gevolg van reuma) mijn chauffeursdiploma gehaald. Richard heeft een baan gevonden in Duitsland. We hebben vier kinderen en een kleinzoon thuis wonen dus dat vraagt wel wat van mij en de kinderen. Maar in heel veel gezinnen werken beide ouders, dus waarom zouden wij dat niet kunnen?” Marleen hoopt dat ze een werkgever vindt die haar een kans wil geven en daarbij haar lichamelijke beperkingen accepteert. “Toen ik mijn eerste proefles nam voor mijn vrachtwagenrijbewijs, was ik voor het eerst in mijn leven pijnvrij. Ik heb reuma en in de ergonomische vrachtwagenstoel had ik geen pijn. Als ik een betaalde baan krijg kunnen we binnen een paar jaar uit de financiële problemen zijn.”
*Marleen wil niet met haar eigen naam in de krant daarom hebben
we haar in dit verhaal Marleen genoemd.