Interview Rick de Koning/Dignis Thuiszorg

"Geen dag is hetzelfde in de thuiszorg"

Als wijkverpleegkundige bij Dignis Thuiszorg komt Rick de Koning in de wijken Corpus den Hoorn en De Wijert in Groningen over de vloer bij mensen met psychiatrische of psychogeriatrische problemen zoals dementie. Mede met deze ondersteuning kunnen veel van zijn cliënten zelfstandig blijven wonen. “Door ze structuur te geven, kunnen ze hun welbevinden vergroten”, zegt De Koning.

“Zo kom ik vanuit de thuiszorg twee keer per dag bij een mevrouw met psychiatrische problematiek, die eerst in een kliniek woonde maar nu weer zelfstandig thuis woont”, vertelt de verpleegkundige. “Ze heeft een verstoord dag- en nachtritme en zit niet lekker in haar vel. Wij starten de dag met haar en helpen met het klaarmaken van insuline. Het is immers belangrijk dat ze die medicijnen op vaste momenten toedient. Daarnaast heeft ze dagbesteding waar we met haar naartoe lopen.”

Door het vertrouwen dat de Koning met zijn cliënt heeft opgebouwd, voelt ze zich vertrouwd om weer onder de mensen te komen. “Alles gaat in samenspraak met haar. Hierdoor bereiken we bij haar heel veel. Dat is ook beter dan dat je alles overneemt en zegt wat ze moet doen”, zegt De Koning. “Ze heeft weer het gevoel dat ze wat meer betekent in de maatschappij. Zo zie ik dat onze zorg toegevoegde waarde heeft.” De verpleegkundige merkt dat iedere cliënt een verschil in benadering heeft. “De een houdt van humor in de ochtend en de ander wil juist heel direct aangesproken worden. Dat maakt het werken ook uniek en dat geen dag hetzelfde is”, vindt hij. “Je moet wel een flexibele houding hebben.”

Doordat mensen langer thuis wonen tegenwoordig is zijn werk complexer geworden, zegt De Koning. Zeker bij cliënten met dementie kan dat uitdagend zijn. “Wij proberen met veel vaste gezichten en tijden voor structuur te zorgen. Daarmee halen we goede resultaten. Juist doordat we samenwerken met de cliënten, kunnen we meer dingen bereiken. We blijven opkomen voor de mensen die thuis wonen. Dat vind ik ook mooi.”

“Het is niet egoïstisch om af en toe ook aan jezelf te denken”

Marie (23) vertelt over zorg voor haar moeder

Veel mensen geven mantelzorg. Het is onbetaalde zorg voor zieke familieleden of vrienden. Vaak gaat het daarbij om intensieve zorg voor langere tijd. Hoewel het onbetaald is kan het geen vrijwilligerswerk genoemd worden.

Marie (23) lijkt op het eerste gezicht een heel gewone student. Maar niets is minder waar: een reeks herseninfarcten bij haar moeder zette een streep door haar onbezorgde leven. Het bleken zware infarcten met grote schade, en haar moeder kwam in een rolstoel terecht. Sindsdien zorgen Marie en haar vader samen voor haar.

Marie combineert haar studie Accountancy met de zorg voor haar moeder. “Soms krijg ik rare reacties, dat mijn moeder maar naar een verpleeghuis zou moeten bijvoorbeeld, maar ik vind het volkomen normaal dat ik voor haar zorg. Zo kan mijn moeder thuis blijven wonen en kan ik voor haar zorgen op de manier waarop dat voor haar het beste werkt. Mijn moeder vindt dat zo fijn, ze is echt een familiemens. Bovendien willen mijn vader en ik haar ook helemaal niet missen.”

“We krijgen weleens hulp van andere familieleden als dat nodig is, maar de zorg komt grotendeels neer op mij en mijn vader. We verdelen de taken zoveel mogelijk, omdat hij wisselende diensten op zijn werk draait. Ik ben met mijn studie nog flexibel. De zorg voor mijn moeder staat voorop. Daardoor moet ik wel vaak keuzes maken: of sporten, of studeren. Ik heb een jaar studievertraging opgelopen. Ik vind het wel lastig om aan mezelf te denken, maar leerde de afgelopen tijd ook dat denken aan jezelf niet altijd egoïstisch is. Soms lukt het gewoon even niet, dan is het te veel.”

“Er is gewoon minder tijd voor de leuke dingen, zoals winkelen, lekker ergens eten, koffiedrinken met vriendinnen of gewoon even lekker kletsen. Maar soms zijn die kleine uitstapjes wel nodig om het leefbaar voor mezelf te houden. Onlangs heb ik voor het eerst samen met mijn vader aangeklopt bij Wij-Groningen in de stad. Dat bleek een goed besluit. Mijn vader en ik kregen een paar weken hulp, zodat we even konden uitrusten.”