In de gemeente Amstelveen
Hart voor mantelzorgers
Mantelzorgers spelen een belangrijke rol wanneer hun naaste in een woonzorgcentrum komt wonen. Zij zijn onmisbaar in de ‘driehoek’, naast de bewoner zelf en de zorg. Ondanks dat het voor veel mantelzorgers een vanzelfsprekendheid is om actief betrokken te zijn bij de ondersteuning van hun naaste, moeten we ook stilstaan bij hoe zwaar het kan zijn. In Woonzorgcentrum Groenelaan gaven mantelzorgers in een spiegelgesprek aan dat zij zoveel verdriet en schuldgevoel hebben ervaren bij de verhuizing van hun naaste. Dat telefoontje dat er plek is, komt zo abrupt. En ondanks dat je weet dat het beter is, voelt het niet zo op dat moment.
Om de mantelzorgers beter te (onder)steunen organiseren we mantelzorg-borrels om op een informele manier met elkaar in contact te komen. Daarnaast willen wij starten met de mantelzorg-buddy. Deze ervaringsdeskundige/ buddy helpt wanneer een nieuwe mantelzorger zijn of haar naaste net heeft moeten verhuizen met praktische vragen en ondersteuning. Als organisatie willen we daarnaast de mantelzorger ook een hart onder de riem steken. Als mantelzorger heten wij je ook welkom met een klein symbolisch welkomstcadeautje. Een gedichtje voor dit moeilijke moment in een houdertje, zodat je het neer kunt zetten. En vergeet-mij-nietjes om zelf te zaaien. Dit kleine, kleurige bloemetje is het symbool van de Alzheimer-stichting.
“Zonder deze fantastische mantelzorgers, zijn wij nergens”
Hopelijk groeit niet alleen het bloemetje, maar ook het vertrouwen dat er goed voor hun naaste gezorgd wordt.
Mantelzorgers zijn zo belangrijk in de zorg voor onze bewoners. En dat mag ook wel eens gezegd worden. Zonder deze fantastische mantelzorgers, zijn wij nergens.
Vertel ik het wel of
vertel ik het niet
Anita heeft een bipolaire stoornis. Tijdens haar studie werd ze opgenomen in de GGZ. Ze wilde daarna de draad weer oppakken, maar haar psychiater zei: “Jij kunt nooit meer studeren”. Nu vele jaren later geeft ze een workshop op De Windroos, als psycholoog, ervaringsdeskundige en schrijver van het werkboek “Vertel ik het wel of vertel ik het niet”.
De studenten bij De Windroos weten wat het is om een psychische ziekte te hebben. Ze vinden het verhaal van Anita zo herkenbaar, dat ze spontaan ook hun ervaringen beginnen te vertellen. “Mijn vrienden wilden niets meer met me te maken hebben na mijn psychose”. ”Mijn docent denkt dat ik me aanstel”.
Anita vertelt dat psychische problemen veel vaker voorkomen dan we denken. In Nederland krijgt 42,7% van de bevolking ooit een psychische aandoening. Toch praten mensen hier niet makkelijk over. Het geven van openheid kan volgens Anita positieve en negatieve gevolgen hebben. Voordelen zijn dat je meer ondersteuning kunt krijgen en dat je op school om aanpassingen kunt vragen. Nadeel is dat je mogelijk gediscrimineerd of afgewezen wordt. Het is belangrijk dat iedereen zelf kiest wat te vertellen aan wie en wanneer. Haar werkboek kan hier bij helpen, maar de studenten kunnen hier ook over praten met de begeleiders van De Windroos.
Ze sloot af met: “Laat je niet vertellen dat je iets niet kunt. Maak je dromen waar!”
Voor meer informatie:
Deze krant wordt mede mogelijk gemaakt door:
