‘De buurvrouwen’ zorgen voor elkaar

Een groep vrouwen die als een goede buurvrouw voor elkaar klaar staan. Elkaar ondersteunen als ze ziek zijn, bijvoorbeeld. Dymphi van Loon nam drie jaar geleden het initiatief.

Al voordat het begrip participatie-samenleving bij iedereen geland was, begon het bij de toen net gepensioneerde Dymphi van Loon al te borrelen. “Ik heb twee dochters, maar die wonen ver weg. Van hen afhankelijk zijn, dat wil ik niet”, vertelt zij. “Maar wat als ik straks ouder en ziek word? Van alles heb ik bedacht; wat zou ik kunnen doen? Alles wat me inviel, schreef ik op. Toen ik het beeld compleet had, heb ik de Peel en Maas gebeld en gevraagd of ze er een verhaal over wilden publiceren. Met een oproep. Dat hebben ze gedaan. Voor en na heeft zich een aantal vrouwen uit Venray gemeld en sindsdien zorgen we voor elkaar zoals een partner zou doen als je ziek bent. Mee naar de dokter, naar de apotheek gaan, het huis bijhouden…”

Nemen en geven

Tijdens het eerste kennismakingsgesprek met nieuwe leden wordt eerst gekeken of de persoon wel in de groep past. “Je moet niet alleen willen ontvangen, maar ook willen geven”, zegt Dymphi. “Want deze cirkel valt of staat met gelijkwaardigheid en wederkerigheid. Nemen én geven; je kunt niet alleen maar op anderen leunen.” Ook houdt Dymphi een lijst bij met ieders wensen en voorkeuren. “De een wil graag dat iemand haar boodschappen doet, de ander vraagt of je meegaat naar de dokter of een huishoudelijke klus doet. Maar we houden ook rekening met wat iemand beslist níet wil doen. Wat eveneens fijn is, is dat sommigen een auto hebben en bereid zijn om anderen af en toe te vervoeren.” Overigens kan ook iemand die minder mobiel is meedoen. “Die past dan bijvoorbeeld een keer op de dieren.” Het principe ‘wie goed doet, goed ontmoet’ wordt door de groep gekoesterd.

“Als je tien keer een ‘dienst’ hebt geleverd, mag je je opgeven voor een verwendienst. Dan bakt iemand een taart voor je, of geeft een massage. Of iemand komt je ramen wassen, omdat je daar zelf zo’n hekel aan hebt.”

Alleen vrouwen

Dymphi, die voor haar pensionering trainingen groepsdynamiek gaf bij het UWV, heeft alles goed overdacht. Zo bestaat de ideale groep uit veertien leden. “Zijn het er meer, dan krijg je subgroepjes. Maar er valt bij elke bijeenkomst wel i emand uit. Dus als het er minder zijn, ben je met te weinig”, vertelt zij. “En wordt er iemand ziek die lang moet reva-lideren? Dan kun je het bezoeken samen lang volhouden.” Het zijn allemaal vrouwen, gemiddeld tussen de 60 en 70 jaar. Ze zoeken aansluiting omdat ze hun kinderen niet lastig willen vallen. Anderen hebben geen kinderen of hebben er geen contact mee. Mannen zijn niet welkom. “Want dan verandert meteen de dynamiek.”

‘Je mag vragen’

Zo een keer per zes, zeven weken komt de groep ook bij elkaar. Thuis bij een van de leden. “Om de onderlinge band vast te houden. Dan praten we soms over serieuze onderwerpen als gezondheid of levenseinde, maar de gespreksonderwerpen zijn ook wel luchtiger. Soms vraagt iemand: wie heeft er zin om een stuk mee te gaan fietsen, of gaat mee naar een expositie. Daar is dan ook altijd wel iemand voor te porren.” Ze zegt: “Eigenlijk zorgen we voor elkaar als een goede buurvrouw. Maar je echte buren werken, of hebben zelf ouders die zorg en aandacht nodig hebben.” Om eraan toe te voegen: “Ik heb zelf altijd moeite met vragen. Maar omdat iedereen in onze groep gelijkwaardig is, is dat geen enkel probleem.”

Altijd iemand

Zelf mocht Dymphi onlangs ervaren hoe goed de ‘buurvrouwenmachine’ is geolied. Ze moest voor een controle naar het ziekenhuis, en moest meteen worden opgenomen. “Met één belletje was alles geregeld”, vertelt Dymphi. “Een van onz e groep heeft een sleutel van mijn huis. Binnen een uur stond er iemand met een koffertje met kleding, de hond en de kat werden verzorgd en ik kreeg elke dag bezoek.” Ze besluit: “Wij buurvrouwen geven elkaar vooral een gerust gevoel. We zijn met veertien. Daardoor voel je je en bén je niet afhankelijk, want er kan altijd wel iemand.”

Dymphi van Loon