Moeder Kimberly aan het woord:

“Ik was heel jong toen ik voor het eerst moeder werd, nog maar 19 jaar. Mijn ouders waren het jaar ervoor geëmigreerd en mijn toenmalige partner zat ook veel in het buitenland. Ik stond er helemaal alleen voor. Mijn zoon wilde iedere drie uur aan de borst en sliep bijna nooit. Dat hakte er zó in! Ik was ontzettend moe, kwam amper buiten en had geen sociale contacten. Toen ik na negen maanden bij het CJG kwam om mijn zoon te meten en wegen, vroeg de jeugdverpleegkundige: ‘Hoe gaat eigenlijk het met jou?’ Ik barstte in huilen uit. Als dit nou moederschap is...”

Jeugverpleegkundige in huis

“De jeugverpleegkundige plande meteen een dag in om met me mee te lopen en te kijken wat er beter kon. Na afloop was haar advies om een vast ritme aan te houden. Om 7.00 uur dit, om 11.00 uur dat, enzovoort. Ik wist zeker dat het niet ging helpen, want mijn kind had zijn eigen ritme. Maar ze zei: ‘Probeer het gewoon twee weken.’ En inderdaad … Hij sliep! Ik kon het niet geloven, het was echt waanzinnig! Na tien maanden ellende kon ik eindelijk van mijn kind gaan genieten. Ik kreeg ook weer energie om dingen te doen en ben zelfs met een opleiding gestart. Inmiddels heb ik twee zoons, ben ik een alleenstaande moeder, heb ik een fulltimebaan en ben ik betrokken bij allerlei activiteiten van de jongens. Mensen vragen me vol verbazing: ‘Hoe dóe je het allemaal?’ Mijn antwoord is steevast: ‘We hebben een ritme!’”

“Als dit nou moederschap is...”