Een band voor het leven

“Toen onze dochters nog klein waren zijn we eens naar een informatieavond over pleegzorg geweest maar al die bemoeienis in ons gezin daar hadden wij geen zin in. Jaren later had ik een collega die samen met haar man crisisopvang ging doen. Ze kwam met enthousiaste verhalen en die gevreesde bemoeienis bleek eigenlijk best mee te vallen. Van het een kwam het ander en voor we het wisten hadden we de voorbereiding voor pleegouders (VESP) afgerond.

We kozen voor crisisopvang omdat we zeker geen gezinsuitbreiding wilden. We hadden al drie kinderen en dat vonden we wel genoeg. Maar we wilden wel graag kinderen helpen die in de knel zaten. Onze kinderen (toen tieners) stonden niet bepaald te juichen bij het idee dat we een pleeggezin zouden worden, dus spraken we af dat we het een keer zouden proberen en als het dan echt niks voor ons zou zijn, dan zou het bij die ene keer blijven.

Twee maanden nadat we goedgekeurd waren was het zover. Er kwam een lief jongetje van 5 jaar dat na een maandje is teruggegaan naar zijn ouders. De kinderen waren overtuigd: pleegzorg was best leuk! Een week later kwam de vraag of we plaats hadden voor een 9-jari ge jongen. Hij stond al lang op een wachtlijst voor langdurige pleegzorg. Omdat de situatie op een gegeven moment zo uit de hand liep, is hij als crisisplaatsing bij ons terechtgekomen. Het was al snel duidelijk dat hij niet meer terug kon naar zijn ouders. Dus binnen een half jaar hadden we er een vierde kind bij… Dat jongetje van toen is nu 20 jaar en woont (gelukkig) nog steeds bij ons.

Naast deze langdurige plaatsing bleven we ook crisisopvang doen. Sommigen bleven een half jaar, anderen een jaar om daarna weer bij hun ouders te gaan wonen. En degenen die niet meer terug naar huis kunnen, mogen zolang blijven als ze zelf willen. Of we met onze (ex)pleegkinderen nog contact hebben, laten we door de kinderen zelf bepalen. Niks moet. Maar uit het oog is voor ons zeker niet uit het hart. Ze mogen altijd bij ons aankloppen als het nodig is. Het is een band voor het leven.”

Pierre en Wilma, pleegouders

Nijdig zegt mevrouw dat we op moeten schieten. Ze heeft goede rik-kaarten in haar handen en ze wil winnen. De koffie mag even wachten en jawel: met 10 slagen heeft ze haar potje rikken gewonnen.

Aan de ene tafel wordt gerummikubt. Ook daar is er de wil om als eerste het spel uit te hebben. Aan een andere tafel worden 3D-kaarten gemaakt. Met precieze gebaren worden piepkleine stukjes op elkaar geplakt. Net zolang tot er diepte ontstaat. Dan komt de vraag wanneer er weer handenmassage is. Dat moeten de begeleiders even nakijken. Lunchen doen we elke tweede woensdagmiddag van de maand. Eerst samen soep koken, daarna samen eten. Gezellig! Voor de lunch betalen de gasten niets extra.

Het is een woensdagochtend, 10.30 uur in dagbestedingscentrum De Vrije Verbinding. Zo’n 18 gasten worden bijgestaan door 6 à 7 vrijwilligers. Onze jongste gast van 46 jaar komt naar de maandaggroep. Onze oudste gast is bijna twee keer zo oud.

Sommige leren leven met de gevolgen van een herseninfarct. Anderen hebben het beginstadium van vergeetachtigheid, waarvan men weet dat die erger wordt. En sommige mensen komen “gewoon” voor de gezelligheid. Ze plagen elkaar. Zorgen voor elkaar. De toestand in de Gemertse wereld blijft uiteraard niet onbesproken.

Op maandag- en woensdagochtend komen bezoekers rond de klok van 9.15 uur en 9.30 uur binnen. De geur van verse koffie en een vriendelijk “Goeiemorgen!” van onze vrijwilligers verwelkomt ze. Omdat het prettig is om gezelschap te hebben. Een spelletje te spelen. Om bij te buurten. Want dat dwingt je tot opstaan. Jezelf wassen en aankleden, naar buiten gaan en bij ons binnenkomen. De onkosten zijn 5 euro p.p. per dagdeel.