Iedereen kan afglijden als het tegenzit
Leo Bronkhorst (70) ontmoette zijn nieuwe buurman Henk Oving (60) voor het eerst bij de kelderboxen in het appartementencomplex waar ze allebei wonen. Ze maakten kort een praatje. Wat Leo toen nog niet wist, is dat Henk een behandeling had gehad voor zijn alcoholverslaving. De verhuizing naar een eigen appartement was voor Henk een grote stap op weg naar een zelfstandig leven in de maatschappij.
Leo kwam steeds meer te weten
Na die eerste ontmoeting groeide het contact tussen de buurmannen. Leo kwam steeds meer te weten over Henks verleden. “We gingen er niet voor zitten, het kwam gewoon ter sprake”, vertelt Leo. “Ik schrok niet echt van zijn verhaal. Ik realiseer mij goed dat iedereen kan afglijden als het heel erg tegenzit. Je zult mij dan ook nooit met een opgeheven vingertje zien.”
Volgens Henk ligt het ook wel een beetje aan de persoon die je treft. Want als iemand geen prater is, krijg je er weinig uit. “Maar wij kletsen allebei makkelijk, dus dat is geen probleem. En daarbij ben ik altijd eerlijk over mijn verleden, ik denk dat je daar mee het meeste respect krijgt.”
“Ik heb nu een andere levenshouding”
Even een boormachine lenen, een boodschapje doen voor een buurvrouw of een pannetje soep maken voor een zieke. In het appartementencomplex waar Leo en Henk wonen is dat heel normaal. Zelf heeft Henk er samen met Leo voor gezorgd dat er bij de entree van het gebouw elektrische deuren werden geplaatst. Zo kunnen mensen met een rollator makkelijker naar binnen. Henk is blij dat er na zijn behandeling zo veel goede dingen op zijn pad zijn gekomen. “Vroeger had ik een duur huis met dure spullen. Ik werd chagrijnig als ik geen duizend euro op zak had. Maar ik kende niet de kwaliteit van het leven. Nu heb ik een andere levenshouding. Ik ben tevreden met wat ik heb.” Tevreden mag Henk zeker zijn. Het is hem gelukt van de drank af te blijven. De verslaving staat niet op de voorgrond. Hij doet weer volop zelfstandig mee in de maatschappij.
Maak gewoon een praatje
Steeds meer mensen met een psychische kwetsbaarheid wonen niet in een instelling, maar in een normale woning. Meestal zelfstandig, soms met begeleiding. Het kan uw directe buurman of buurvrouw zijn. Of u komt ze tegen o p het paadje achter uw huis, bij de supermarkt, op het schoolplein of op de galerij. Er bestaan veel vooroordelen over mensen met een psychische kwetsbaarheid. Dat is niet nodig. Die nieuwe buurman of buurvrouw is misschien wat anders, maar u kunt gewoon een praatje met hen maken.
Wat is een psychische kwetsbaarheid?
Mensen met een psychische kwetsbaarheid gedragen zich vaak op een bijzondere manier. Ze hebben bijvoorbeeld last van borderline, depressie, angststoornis of autisme. Het overkomt bijna de helft van de Nederlanders. Toch is het nog een groot taboe. Er is sprake van discriminatie en er bestaan vooroordelen. Veel mensen denken bijvoorbeeld dat iemand met een psychische kwetsbaarheid zich altijd raar of gevaarlijk gedraagt. Dat is niet altijd zo.
Wat kunt u doen?
Het helpt als iemand zich welkom voelt in de wijk en zoveel mogelijk meedoet in de maatschappij. Misschien wilt u graag helpen, maar weet u niet hoe. Of durft u geen vragen te stellen, bijvoorbeeld uit angst om iemand te belasten. Toch is een open gesprek veel waard. Hieronder staan suggesties hoe u een open gesprek kunt aanpakken.
- Zeg uw buur gedag
- Blijf dat doen, ook al groet hij of zij misschien niet altijd terug. Zo wordt hij of zij toch gezien.
- Stel uzelf voor
- Dat kan kort zijn. U hoeft echt niet meteen samen koffie te drinken.
- Leer over iemands psychische aandoening
- Dan kunt u al veel vragen of vooroordelen bij uzelf wegnemen.
- Stel vragen
- Openheid wordt meer gewaardeerd dan er krampachtig omheen praten.
- Behandel de ander met respect
- Alleen luisteren en je openstellen kan genoeg zijn. Doe geen aannames, maar zie het individu.
Kijk voor meer informatie www.watzullendeburen.nl.
