Wethouder Thijs Kuipers:

“Je kunt écht het verschil maken voor een kind”

In Noord-Limburg is dringend behoefte aan 50 gezinnen die een (pleeg)kind willen opvangen in hun eigen huis. Er zijn in deze regio nog teveel kinderen die niet veilig en stabiel opgroeien. Voor hen wordt een warme, liefdevolle plek gezocht, bij voorkeur in gezinsvorm.

De Noord-Limburgse gemeenten willen dat kwetsbare kinderen na een uithuisplaatsing zo veel mogelijk in ‘gewone’ gezinnen terecht komen. Ook Thijs Kuipers, wethouder jeugdzorg in Horst, maakt zich hier sterk voor. Hij spreekt uit eigen ervaring, want hij groeide zelf op in een gezin waar ook pleegkinderen waren. “Mijn ouders hadden 2 biologische kinderen – ik was de oudste - en een aantal pleegkinderen. Ik herinner me dat ik een jaar of 8 was en we naar zo’n ouderwets tehuis gingen om kennis te maken met ons nieuwe pleegzusje. Ik zie nog de grote zalen voor me, de lange rij kleine kinderen op een potje. Allemaal ontzettend goed bedoeld, maar geen thuis. En dat is wel wat nodig is om veilig en warm te kunnen opgroeien. Een kleine, beschermende omgeving met aandacht voor elkaar.”

Goed gevoel

Kuipers kijkt met een goed gevoel terug op zijn jeugd: “Mijn ouders hebben nooit onderscheid gemaakt tussen hun eigen kinderen en mijn pleegzusjes. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik iets tekort kwam. Het was één warm nest. Wel heb ik gezien hoezeer de plek waar je wieg heeft gestaan, je een flinke rugzak mee kan geven. Dat was voor mij heel vormend. Ik ben verbonden met en ontzettend trots op ál mijn zussen.” Hoewel hij later geen opleiding in de zorg ging doen, had zijn jeugd wél invloed op de keuze om wethouder jeugdzorg te worden. Hij vindt het positief dat er meer variëteit is gekomen in gezinsverblijven, zoals een pleeggezin, zorggezin of gezinshuis. En dat het verblijf flexibeler is geworden: behalve voltijdzorg is er nu ook deeltijdzorg. Een gezin kan er bijvoorbeeld voor kiezen om een paar dagen per week, in de weekends of vakanties opvang te bieden. Aan geïnteresseerde gezinnen wil Kuipers meegeven: “Je hebt de kans om écht het verschil te maken. De bijdrage die je kunt geven aan het leven en de toekomst van kinderen is zo ontzettend fundamenteel, dat is niet te overdrijven. Maar denk er niet te licht over, want de verantwoordelijkheid die je neemt is stevig. Zorg dat je – los van de professionals - een netwerk van mensen om je heen hebt op wie je kunt terugvallen als het af en toe zwaar is.”

“Het geeft rust om met anderen in gesprek te gaan die ook hersenletsel hebben”

In 2012 kreeg Jos van den Goor (70) een hersenbloeding. Jos, getrouwd met Mia en al 46 jaar woonachtig in Kessel, dacht kort erna goed opgeknapt te zijn: “Maar dat viel tegen. Niets was meer hetzelfde. In 2013 kreeg ik ook nog een hartinfarct en moest ik stoppen met werken.”

“In die periode kwam ik met iemand van SGL in gesprek en ben ik een kijkje gaan nemen bij activiteitencentrum De Maashorst in Baarlo. Ondertussen werk ik als 6,5 jaar als vrijwilliger op de houtafdeling. Het contact met mensen vind ik geweldig!”

“Wanneer je te maken krijgt met hersenletsel, verandert je leven. Daarom stelde SGL het behandelprogramma Hersenz voor. In eerste instantie dacht ik: ik wil dit niet. Uiteindelijk hebben zowel mijn vrouw als ik in twee jaar tijd meerdere modules gevolgd. Mia heeft de partnermodule en thuistraject (ACT-methode) gevolgd en ik de modules ‘Grip op energie’ en ‘Omgaan met verandering’. Ook hadden we in de thuisbehandeling gesprekken samen.”

“Het geeft ons veel rust om met anderen in gesprek te gaan die ook hersenletsel hebben. Een voorbeeld is het maandelijkse Breincafé, een bijeenkomst waarbij elke keer een spreker vertelt over een bepaald onderwerp, gerelateerd aan hersenletsel. Hier hoef je je nergens voor te schamen.”
Ook thuisbehandelaar Emmy Janssen-Cox merkt dat Hersenz een positieve invloed heeft gehad: “Jos en Mia weten nu beter wat er aan de hand is en welke veranderingen hersenletsel teweegbrengt. Ze geven zelf aan wat ze nodig hebben en als SGL zijnde ondersteunen wij.”

Jos ziet de toekomst positief tegemoet: “Ik hoop nog jaren bij SGL te komen. Ik wil blijven genieten van het leven. Nu ik beter weet hoe ik met hersenletsel om kan gaan, moet dat goedkomen!”