Hulp en ondersteuning:
“Soms heb je iemand nodig die je de weg wijst”
Financiële problemen kunnen iedereen overkomen. Het verhaal van Tamara (46) uit gemeente Hulst vertelt: ‘Wat je ziet, is niet altijd de werkelijkheid’. Ze liet door haar depressie voor lange tijd haar financiële administratie versloffen, met een dreigende huisuitzetting tot gevolg.
Ze vertelt: “Natuurlijk weet je dat je niet goed bezig bent. Dat je je schouders eronder moet zetten. Dat je gewoon moet doen wat er van je wordt verwacht: je financiële zaakjes op orde hebben. Alleen… ik wist niet hoe. De schulden stapelden zich op. Daardoor zat ik nog slechter in mijn vel. Helpende handen waren ver weg, maar ik vroeg er ook niet om. Uit schaamte. Ik dacht: ik heb een goed stel hersenen, hoe heb ik het zover laten komen? Lang kon ik het laten aanslepen. Tot de woonstichting dreigde met uithuiszetting. Dat was de druppel voor mijn dochter, die me een jaar geleden over de drempel trok om aan te kloppen voor hulp.”
Tot dan woonde Tamara, weduwe en alleenstaande moeder, met haar twee kinderen van 19 en 22 jaar, in een puinhoop. Zo zegt ze het zelf. “Mijn huishouden was verre van aan kant, net als mijn financiële situatie. Ik werkte toen net weer in het taxivervoer, daarvoor werkte ik lange tijd niet. Dat ging niet vanwege mijn medicijnen tegen mijn depressie. Ik kon er alleen zijn voor mijn kinderen, maar dat was alles. Mijn dochter ging op den duur samenwonen, en vond dat het zo echt niet langer meer kon met mij.”
Voor de ‘moeilijke periode’ had Tamara alles op orde en dat leek voor de buitenwereld onveranderd. “Ik was lid van een cliëntenraad. Ik hielp toen zelfs anderen met formulieren invullen, de administratie op orde brengen. Dus ik weet echt wel hoe het moet! Hoe wrang is het dat je dan bijna je huis uit wordt gezet door een flinke huurachterstand. Het lukte me gewoon niet de financiële kwestie op te lossen. Daarnaast had ik weinig zelfvertrouwen en een eetverslaving. Het kon zo niet langer. Rekeningen stapelden zich op en door mijn wanhopige dochter zag ik in: het tij moet keren.” Tamara belde Stichting Hulst voor Elkaar. “Eindelijk kon ik mijn verhaal doen. De medewerkster kwam bij mij thuis om naar mij te luisteren. Dat deed ze heel geduldig en ging na wat er nodig was om mijn situatie te veranderen.”
“Zij adviseerde me om een afspraak te maken met een psychologe. Dat vond ik heel moeilijk, alles vertellen. Maar het heeft me goed gedaan. Naast psychische hulp ging ze ook aan de slag met mijn financiële zaken. Ze regelde alles voor schuldsanering, zodat ik op den duur weer met een schone lei zou kunnen beginnen. Dat heeft mijn huisuitzetting voorkomen.
Er is overlegd met de woonstichting en dat gaf lucht.” De gesprekken met de hulpverleenster van Hulst voor Elkaar waren de eerste tijd wekelijks. “Het was elke keer zo’n geruststelling dat ze kwam”, zegt Tamara. “Ze wees me steeds de weg zodat ik het zelf kon oppakken. Zeker het financiële deel vond ik moeilijk om uit handen te geven, maar zij overtuigde mij van de noodzaak daarvan. Heel prettig was dat ik steeds mijn verhaal kwijt kon, gewoon in mijn eigen omgeving. Door dat praten ging ik zelf inzien dat ik hulp nodig had. Die manier van helpen is zó deskundig. Het had mij niet geholpen wanneer iemand mij rechtstreeks op mijn fouten had gewezen. Dat had mij afgeschrikt. Door een omweg bracht ze me op het juiste pad. Soms heb je iemand nodig die je de weg wijst. Ik voelde ook echt dat ze erop vertrouwde dat ik er alles aan deed om mijn leven weer op de rails te krijgen. Dat heeft niet alleen mijn leefsituatie verbeterd, maar ook mijn zelfvertrouwen.” En dat leidde Tamara naar een nieuw leven, met goed contact met haar kinderen, haar fijne baan én na zestien jaar een nieuwe liefde.
* De naam van de persoon in dit artikel is om privacy-redenen gefingeerd.
