Ervaringen
Vijf ouders over loslaten
Soms een klein stapje, soms een grote sprong
Logeren
Mo (26): “Terwijl we de voordeur dichttrekken, horen we James (5 maanden) huilen. Met lood in onze schoenen lopen we naar de auto. Vijf minuten later bericht van mijn zus: hij is alweer stil hoor; het komt wel goed vannacht! Nog wat onwennig zitten we even later samen in een restaurant. ’s Nachts slapen we voor het eerst sinds we ouders zijn weer eens door. Het is heerlijk! Dit gaan we vaker doen.”
Uit huis
Dieneke (47): “19 jaar, haar studie afgerond, een baan en een vaste relatie. Steeds vaker kreeg ik woontijdschriften onder mijn neus gedrukt. ‘Dat past toch niet in je kamer?’, zei ik dan argeloos. Natuurlijk wist ik waar ik me op moest voorbereiden. Haar vader had het er moeilijk mee en wilde er niets van weten. Maar loslaten betekent je kind haar eigen keuzes laten maken. Binnen een paar weken had ze haar eigen stulpje en ging ze haar eigen weg. Haar vader had er buikpijn van. Maar zij is verstandig, wist ik. Ik had er alle vertrouwen in.”
Oma
Bertina (50): “Op 14 november 2016 ging mijn werktelefoon. Ik nam op met mijn gebruikelijke riedeltje. Het was mijn dochter. Uitzinnig van vreugde riep ze: ‘Mam, je krijgt het mooiste cadeau ooit voor je verjaardag morgen. Je wordt oma!’ Tranen van geluk schoten in mijn ogen; mijn dochter krijgt een kind! Makkelijk was haar zwangerschap niet, 9 maanden lang heb ik haar bijgestaan. Na de geboorte keek ik naar Jake, hij lag op haar borst. Dit was het moment om haar los te laten voor het moederschap. Wat doet ze het fantastisch.”
Naar school
Nicole (43): “Super spannend vond ik het, zijn eerste dag op de middelbare school. Daar was hij ineens weer de jongste. Bryan ging ‘s ochtendsvroeg alleen op de fiets naar een ander dorp, naar een nieuwe klas met iedere les een andere leraar. Ik wist dat hij het kon. Ik mocht me ook al steeds minder met hem bemoeien: zijn gezicht sprak boekdelen wanneer ik hem ergens mee wilde helpen. Mijn kleine mannetje is niet meer zo klein.”
Heimwee
Ed (38): “Als ik de telefoon opneem weet ik gelijk dat het mis is. Huilend vertelt mijn 8-jarige dochter dat ze ons zo mist. Ze blijft het herhalen. Ik hoor dat ze in paniek raakt en niet meer weet wat ze moet doen. Ze wil naar ons, maar ze wil ook zo graag bij oma blijven logeren. Haar heimwee en twijfels zijn hartverscheurend. Hoe kunnen we het best reageren? Mijn vrouw en ik kijken elkaar aan en besluiten in de auto te stappen. Straks zien we wel of ze mee teruggaat of niet.”