En toen...

...ontdekte de jeugdarts een grote oogafwijking bij mijn dochter

Vera (33): “Wat voel ik me schuldig. Hoe heb ik dit nou over het hoofd kunnen zien? Ik ben nota bene arts! Ook kreeg veel familie van mijn man al op jonge leeftijd een bril. Een tante droeg vroeger plakkers; ze had een lui oog. Al kort na de geboorte van Cato spraken we daarover op het consultatiebureau. We waren alert. En toch: we zagen het niet!

Een paar weken geleden hadden we een afspraak met een jeugdarts. De dagen ervoor oefenden we de symbooltjes van de ogentest. De poes, het huisje, de auto; Cato wees ze vrolijk aan. We maakten er een spelletje van: ‘hoe ziet het eruit met één oogje dicht?’. Na het eerste oogje had ze geen zin meer. Geen probleem, vonden wij, het is niet gek dat de aandachtsspanne van een 3-jarige niet zo lang is. Maar het ligt dus niet aan concentratie, weten we nu.

Cato had zin in het bezoek aan het consultatiebureau. Ze weet dat er speelgoed ligt en dat ze na het consult een kleurplaat krijgt als ze lief is. De jeugdarts legde uit wat ze moest doen en nam met ons de symbooltjes op de ogentest door. Welke plaatjes zag Cato? Daarna begon de test. Die met twee ogen gelijktijdig gewoon goed ging. Net als met haar linkeroog.

Op het moment dat ze met haar rechteroog moest kijken, merkten we het gelijk. Ze probeerde van alles om het tóch te zien. Langs het brilletje kijken, draaien met haar gezicht; alles om met haar andere oog te kunnen compenseren. De jeugdarts reageerde heel fijn en doortastend. Ze pushte Cato niet, maar regelde direct een verwijzing naar de oogarts. Daar konden we vier dagen geleden terecht.

Cato blijkt een oogafwijking van +7,5 te hebben. Dat verklaart waarom ze nooit de heldin van de speeltuin is. Ze klautert met plezier klimtoestellen op, maar gaat opvallend voorzichtig naar beneden. Haar oogje beperkt haar diepte-inzicht. Maar doordat kinderen heel veerkrachtig zijn, haar andere oog goed kan compenseren en ze niet anders wist dan dit, ontwikkelt ze zich verder gewoon volgens het boekje.

En nu heeft ze een bril. Net als haar vader. Ze voelt zich de koningin te rijk: ineens ziet ze alles. Zelfs de kleine blonde haartjes op haar armen! Bovendien is het zij en papa tegen mama en haar kleine broertje. En ik? Ik voel me nog steeds enigszins schuldig: hoe kon ik dit nou niet gemerkt hebben? Maar vooral denk ik nu: wat fijn dat deze screening bestaat. Zonder ons bezoek aan de jeugdarts had het nog veel langer geduurd voor Cato alles goed kon zien.”