“Ik heb niets te verliezen, alleen maar iets te winnen”

Anita Dahlmans (53) werkte zo’n 30 jaar als verzorgende IG onder andere met ouderen met dementie. De laatste jaren bij Zuyderland Glana, een zorgcentrum in Geleen. Door haar vurige wens om daar in het hospice te werken – dat kan alleen als verpleegkundige – zette ze anderhalf jaar geleden de stap om verder te leren. Ze volgt nu de verkorte bbl-opleiding Mbo Verpleegkundige bij Gilde Zorgcollege in Geleen. Als je zolang niet in de schoolbanken hebt gezeten, is dat best een stap. De inwoonster uit Beek zei tegen zichzelf: “Kom op. Er zit nog meer in me. Ik heb niets te verliezen, alleen maar iets te winnen.” En dat laatste blijkt, want het papiertje lonkt. Over een halfjaar is het zover.

Volg je hart

Als klein meisje zei Anita al tegen haar moeder dat ze ‘zuster’ wilde worden. Ze deed niets liever dan voor mensen zorgen en ze vérzorgen. Dat is altijd zo gebleven. Maar door een opmerking van een toenmalige mentor op het voortgezet onderwijs ‘dat de zorg niet op haar zat te wachten’ koos ze voor de opleiding Mode & Kleding. “Hier was ik totaal niet op mijn plek. Na het verlossende ‘volg je hart’ van mijn ouders ben ik begonnen aan de opleiding tot ziekenverzorgende bij het Barbara Ziekenhuis in Geleen. Toen ik mijn diploma op zak had, wilde ik meteen door voor verpleegkundige. Helaas waren er in die tijd meer die dit wilden. Veel meer zelfs. De strenge selectie werd me fataal. Of eigenlijk juist dat halve puntje voor biologie. Ik ben niet bij de pakken neer gaan zitten en dacht: mijn tijd komt wel na een paar jaar. Maar zoals dat wel vaker gaat, was ik dertig jaar later nog verzorgende IG.”

Ik ga ervoor

Tijdens de coronapandemie kwam Anita tot het besef dat ze meer wilde. Het is duidelijk dat haar hart ligt bij de zorg voor mensen. Haar allergrootste wens is echter om te werken met mensen in hun laatste levensfase en hun familie. Dat kan in het hospice in Zuyderland Glana, maar alleen met dat felbegeerde diploma Mbo Verpleegkundige. “Aan tijd en ruimte had ik geen gebrek. Wat me tegenhield was: ik moet weer naar school. Nieuwe dingen leren vind ik leuk, maar nu word ik beoordeeld. Ik heb een fijne baan. Wil ik dit wel? Wil ik me die stress aandoen? Na een paar gesprekken met mijn man en een coach op mijn werk heb ik de knoop doorgehakt: ik ga ervoor.”

Het is geen opgave voor mij

Zuyderland Glana gaf haar groen licht om aan de opleiding te beginnen en de aanmelding was een feit. “Echt bloednerveus was ik tijdens de introductiedag bij Gilde Zorgcollege. Maar dat was helemaal voor niets. Ik vond het zó leuk. Er was meteen een klik met de groep van veertien vrouwen en één man. En ik was niet de oudste. Gelukkig. Vanuit de opleiding hebben we mentoren toegewezen gekregen die overal bij helpen. Heb je vragen? Ben je ergens onzeker over? Je kunt bij hen terecht. Dat is goed geregeld. Heel fijn. Natuurlijk was het even wennen weer te moeten leren en opdrachten te maken. Het is niet niks. Maar het gaat me goed af. Ieder vrij uur zit ik achter mijn computer om opdrachten te maken en verslagen te schrijven. Het is geen opgave voor mij, want ik weet waar ik het voor doe. Het werken met mensen in hun laatste weken, dagen, uren... Er voor ze zijn. En de dankbaarheid die ik terugkrijg. Nog even zwoegen op mijn examens en dan mag ik me in november hopelijk verpleegkundige noemen. Ik kan niet wachten.”