Kleine succesjes

Als taaldocent begon Nanneke daarna op het Noorderpoortcollege. Acht jaar gaf ze Nederlandse les aan buitenlandse mensen. “Ik merkte al heel snel dat je er met boekjes alleen niet komt. Het is belangrijk dat ze de praktijk ingaan, mensen leren kennen en vooral met hen in gesprek gaan. Ook al is dat in het begin voornamelijk gebarentaal.” Met deze kennis op zak zette ze inburgeringscursussen op en gaf ze daarin les. Ze zocht voor haar cursisten een taalstage in de richting waarin ze wilden werken. “Een aantal daarvan vond na hun stage daadwerkelijk werk. Van die kleine succesjes kon ik enorm genieten.”

“Kilo’s zwaarder kwam ik weer terug, want oh wat waren dat een smakelijke feesten…”

Heersende cultuur

Het vervolg van Nanneke’s missie vond plaats in Zuidoost-Azië, Cambodja om precies te zijn. Daar richtte ze een kindertehuis en gemeenschapshuis op. “COLT heet het, en het bestaat gelukkig nog steeds, www.colt-cambodia.org, het helpt kansarme gezinnen en biedt dagopvang voor kinderen tot 6 jaar. Er is onderwijs voor jong en oud, een medisch centrum en ze organiseren allerlei activiteiten. Daar merkte ik dat het heel moeilijk is om je aan te passen aan de heersende cultuur. De directeur, die wij nota bene zelf hadden aangesteld, duldde geen in- en tegenspraak. Tijdens vergaderingen was het hij die sprak. Verder niemand. Er was geen ruimte voor discussie of het inbrengen van ideeën.”

Opgewacht en bedreigd

Na een jaar Cambodja keerde Nanneke terug naar Nederland en begon als groepsleider/hulpverlener bij de voorloper van het Blijf-van-mijn-lijfhuis. Vrouwen die zij onder haar hoede nam hadden te maken met geweldrelaties en werden daarna nog steeds bedreigd. “Dat was een heftige tijd. Niet alleen om de vrouwen een – voor zover mogelijk – vertrouwde, veilige omgeving te bieden, maar ook om hen het vertrouwen in de medemens terug te geven. Dat viel niet mee. Ook wij als hulpverleners werden buiten na het werk opgewacht en bedreigd door agressieve exen…”

Saamhorigheid

Uiteindelijk kwam ze als buurtwerker op de plek waar ze nu nog steeds werkzaam is: de voorloper van en het huidige WIJ Groningen en Multicultureel Vrouwencentrum Jasmijn. “In Vinkhuizen organiseerde ik direct als buurtwerker een overleg voor alle 23 (!) organisaties die hier werken met vrijwilligers en participatieplaatsen.

Elke bijeenkomst op een prikkelende plek in de wijk met als doel het op een leuke en ontspannen manier uitwisselen van ervaringen en elkaar op die manier beter te ondersteunen. De opkomst was bijna altijd 100%. Erg fijn te ervaren dat als je mensen prikkelt, nieuwsgierig maakt er een grote vorm van saamhorigheid ontstaat.

Restaurantje

Vaak is Nanneke te vinden aan de Metaallaan 255 in Groningen. Daar is Vrouwkracht 2.0 gehuisvest in de oude Th. Hart de Ruyterschool voor voortgezet speciaal onderwijs. “Vrouwkracht is een bewonersinitiatief en bedoeld om vrouwen vanuit de hele wereld die nu in Vinkhuizen woonachtig zijn een plaats in de maatschappij te geven. Het zijn vrouwen die voornamelijk geïsoleerd thuis zaten en er graag uit wilden, maar niet durfden of mochten. Velen spraken geen of maar een paar woordjes Nederlands, hebben nooit gewerkt en hebben geen enkel benul van overleggen om iets met elkaar te bereiken. Het koken van gerechten is de basis. Dat kunnen ze goed en doen ze graag. Ieder jaar is er plek voor zo’n tien vrouwen. Inmiddels zie je de dames groeien. Ze spreken beter Nederlands, werken goed samen en maken de meest heerlijke gerechten. Een oud lokaal aan de Metaallaan werd tijdens de coronacrisis omgebouwd tot restaurantje. De dames koken voor eenzame ouderen en ouders met kinderen die het niet breed hebben. Een prachtig en succesvol project om te mogen begeleiden.” Een deel van het prijzengeld voor sociaal werker van het jaar ging naar Vrouwenkracht.

Haar lust en haar leven

Bijkomende factor nu is haar werk als ambassadeur van het sociaal werk, voortvloeiend uit haar verkiezing tot sociaal werker van het jaar. Deze werkzaamheden lopen ongeveer tot mei 2022, op het moment dat er nieuwe verkiezingen zijn. “Ik wil graag de noodzaak van sociaal werk naar voren brengen. Dat heb ik inmiddels gedaan in diverse radio- en televisieoptredens (o.a. OOG tv, RTV Noord) en interviews in kranten en vakbladen. Op het programma staan diverse workshops voor landelijke congressen en organisaties.

De rode draad in de interviews, optredens en workshops is het belang van het sociale werk: “Voorkomen is beter dan genezen. Bovenal veel goedkoper. Wat wij nu bij WIJ Groningen veel meer doen zijn de straatrondes. Op straat met bewoners in gesprek gaan. Eventuele vraagstelling of problematiek bij de wortel aanpakken. Dát werkt en voorkomt een hoop gedoe. Wij zien in de wijken grote kansenongelijkheid. Bewoners zien de kansen niet meer, en als ze die al tegenkomen, denken ze dat ze het niet kunnen. Met de vertrouwensrelatie die wij als buurtwerkers hebben met deze bewoners kunnen wij hier een grote rol spelen en die kansenongelijkheid enigszins ombuigen tot kansengelijkheid. Sociaal werkers zijn ook de lijm in de wijken voor wat betreft de samenwerking met andere organisaties. Ook dat wil ik graag stimuleren en uitdragen, want samenwerking betekent krachten bundelen, waardoor het sociale werk nog meer tot wasdom leidt.”

“Ik wil graag de noodzaak van sociaal werk naar voren brengen”

Vrouwkracht 2.0

© Marcus Braaksma