‘Samenwerken om jongeren een thuis en een toekomst te bieden’

Zorginitiatief de Bosk biedt bewoning, behandeling en begeleiding voor jongeren en kinderen bij wie het leven niet vanzelf gaat. Lees hier meer over een van onze drie producten in Joure: de Trainingshuizen.

Onze eindverantwoordelijke Trainingshuizen, Jeroen Loonstra, werkt sinds 2015 aan het concept ‘Trainingshuis’ en vertelt je hier graag meer over.

Waarom zijn de Trainingshuizen je passie?

Ik heb in mijn tijd in de gesloten jeugdzorg veel met de jongeren gesproken. Zij misten een plek waar op hen gelet werd. Noem het maar een thuis, want veel jongeren hebben geen veilige thuissituatie gehad. Trainingshuizen zijn opgezet in een zo huiselijk mogelijke vorm om de jongeren richting zelfstandigheid te begeleiden. Dit lijkt het meest op een ‘normaal’ traject.

Onderscheiden we ons van andere aanbieders van Trainingshuizen? Zo ja, hoe dan?

Ja, het geluid dat wij terugkrijgen van gemeentes en voogdij instellingen zit in onze benadering waarin wij gespecialiseerd zijn en de sfeer van onze Trainingshuizen. Onze locaties zijn gelokaliseerd in een normale woonwijk, geen instellingsterrein. Hiernaast krijgen de jongeren de vrijheid om eigen inrichting toe te voegen aan zijn of haar kamer. De betrokkenheid van de jongeren en kunde is groot. Wij geven de jongeren zoveel mogelijk eigen regie, wat wel passend is bij de takenlast en wat de jongere aankan.

Wat voor jongeren komen in aanmerking voor een Trainingshuis?

Ben je tussen de 16 en 23 jaar, heb je om een of andere reden de pech dat je niet meer thuis kan wonen, en wil je werken richting een eigen plek zelfstandigheid? Dan is een Trainingshuis geschikt voor jou. Je hebt een lichtverstandelijke beperking, een IQ boven de 70 of gewoon HAVO is ook prima. We werken met jongeren met gedragsstoornis, ADHD, autisme, TOS. Sommigen hebben een rotjeugd gehad met trauma, ook hierin zijn wij gespecialiseerd en is er plek voor. Wij begeleiden en behandelen op de 3 gebieden; Wonen, Werken en Vrijetijd.

Tegen alle dakloze mensen zou ik willen zeggen: er is echt een kans voor iedereen!’

Vijf jaar geleden deelt Alice (30) openhartig haar indrukwekkende verhaal in Vrouw Magazine. Daarin vertelt zij hoe ze als driejarige peuter bij haar heroïneverslaafde moeder weggehaald werd en probeerde te overleven in pleeggezinnen. Hoe ze in de jeugdgevangenis belandde, zich verloor in de wereld van drugs en drank en uiteindelijk dakloos raakte. Maar ook: hoe zij vocht voor een beter leven. Nu, vijf jaar later, zoeken we Alice opnieuw op om te horen hoe het haar vergaat.

Mijn begeleidster van LIMOR zegt wel eens tegen mij: ‘Je bent van een meisje veranderd in een vrouw’. Dat klopt denk ik wel, ik heb al veel bereikt en daar ben ik best trots op! Afgelopen zomer kwam het besef dat ik eigenlijk geen hulp meer nodig heb. Wie had dat ooit gedacht? Want mijn leven zag er een paar jaar geleden totaal anders uit. Daarom zou ik tegen alle dakloze mensen willen zeggen: ‘Er is écht een kans voor iedereen, zolang je hulp maar met beide handen aangrijpt.’

Zwarte lijst

Terugdenkend aan de tijd dat mijn vriend en ik dakloos waren, leek alle hoop vervlogen. We sliepen afwisselend bij kennissen, in de auto of - midden in de winter - in een caravan. Bij de woningcorporatie stonden we op de zwarte lijst en bij opvanginstellingen kwamen we niet binnen vanwege onze twee honden. Wij zeiden: ‘de honden er niet in? Dan wij ook niet!’ Mensen beseffen niet altijd hoe belangrijk dieren zijn voor dakloze mensen. Ze zijn je steun en toeverlaat, je enige maatje tijdens ellendige periodes. Afstand van ze doen was geen optie, dus kwamen we geen stap verder.

In die tijd kwamen we in contact met een begeleider van LIMOR. Iemand die bereid was samen een oplossing te zoeken voor onze honden. Die niet direct ‘nee’ zei, maar mee wilde denken. Wat een verademing! Ondertussen was er bij de woningcorporatie geen beweging in te krijgen. We moesten ons keer op keer bewijzen. Heel frustrerend. Samen met onze begeleider lukte het – na vele pogingen – uiteindelijk om een woning te krijgen. Wat was ik blij! Vanaf dat moment heb ik keihard gewerkt om vooruit te komen. Inmiddels ben ik schuldvrij, heb onlangs mijn rijbewijs gehaald en ben druk op zoek naar werk.

Uitvliegen

Een andere fase, zonder begeleiding, breekt nu aan. Spannend is het wel, op eigen benen verder te gaan. Je bent zo gewend aan iemand die met je meedenkt, je steunt en stimuleert. Nu moet ik het echt helemaal alleen doen, maar gek genoeg voelt dat eigenlijk heel goed. Ik wil niet de rest van mijn leven onder de vleugels van een instantie leven. Ik wil uitvliegen en mijn dromen achternajagen. Zo zijn paarden al mijn passie vanaf de tijd dat ik in een kindertehuis woonde. Het liefst zou ik als stalmedewerker bij een drafbaan willen werken. Dat is een eerste stap in het realiseren van mijn droom.

Cirkel doorbreken

Er wordt wel eens gezegd: in Nederland is het niet mogelijk om dakloos te raken. Dit maakt mij boos, want ik ben er het levende bewijs van. En het is echt niet altijd iemands eigen schuld of keuze om in zo’n situatie terecht te komen. Soms lijkt het misschien alsof mensen die dakloos zijn niet willen veranderen, maar vergeet niet dat wanhoop rare dingen doet met je. Je denkt niets meer te verliezen te hebben, je doet domme dingen om aan eten en drinken te komen. Je zit gewoon totaal vast in de situatie. Wat je dan nodig hebt? Iemand die oprecht een luisterend oor biedt en met je meedenkt. Daarmee kan de cirkel worden doorbroken.

Ik heb vertrouwen in de toekomst, maar leef vooral bij de dag. Dat is waarschijnlijk een overlevingsstrategie vanuit mijn jeugd. Ik ben blij met elke nieuwe dag. Blij dat ik gezond ben, een dak boven mijn hoofd heb, te eten en drinken heb en gelukkig ben in mijn relatie. Dat is alles wat ik nodig heb.