Met elkaar, voor elkaar
in gesprek met jeugd- en gezinswerkers Yvette Boers en Willemijn Markhorst

Een aanpak die werkt

Yvette: ‘Centraal in de aanpak van jeugd- en gezinswerk staat het wijkgericht werken. Door in de wijk zichtbaar te zijn, kennen de bewoners de jeugd- en gezinswerkers. “Vertrouwen komt te voet en gaat te paard”, zo luidt het gezegde. Jeugd- en gezinswerkers zijn daarom onder meer aanwezig op basisscholen en bij huisartsen. Op die manier zijn we laagdrempelig bereikbaar voor jeugdigen en ouders.’

‘Uiteraard kunnen jeugdigen en ouders ook zelf bij Buurtplein aankloppen met hun hulpvraag. Daarnaast gaan jeugd- en gezinswerkers aan de slag met signalen die ze krijgen van onder andere scholen, Veilig Thuis, een buurtcoach of het consultatiebureau. Dan zoeken ze proactief het contact met een gezin.’

Om de hulpvraag goed in beeld te krijgen, lopen jeugd- en gezinswerkers soms een tijdje mee in een gezin. ‘Het is niet altijd makkelijk om hulp toe te laten. Als iemand dat tóch doet voor zijn kind of zijn gezin, dan ervaren we dat elke keer als een cadeau’, aldus Willemijn.

Bij een hulpvraag richten de jeugd- en gezinswerkers zich op het hele gezin: ouder én kinderen. ‘Want je kunt wel aan het gedrag van het kind gaan werken, maar er verandert weinig als we ons alleen op de kinderen richten. Daarom spreken we altijd met ouders én kinderen. Kinderen kunnen vaak heel goed vertellen wat zij graag anders zouden zien of willen. Met ouders nemen we vragen door als: “Waar loop je tegen aan? Wanneer gaat iets wel goed? Wanneer merk je: dit wordt me te zwaar? Wat zou je graag willen voor de toekomst van je kind? Wat is daarvoor nodig?”’

Preventie en ondersteuning

Willemijn: ‘We willen ons de komende jaren nóg meer richten op preventie: voorkómen dat problemen ontstaan of zodanig verergeren dat langdurige of specialistische zorg nodig is. Samen met onze partners in het veld willen we gezinnen op voorhand de handvatten meegeven die ze nodig hebben om moeilijke situaties te doorstaan, zelfstandig of met hulp uit hun direct omgeving.’ ‘En ervoor zorgen dat ze op tijd aan de bel durven te trekken als ze toch professionele hulp nodig hebben. Geen mens weet hoe het leven zal gaan en iedereen kan een keer vastlopen. Hulp vragen en krijgen zou daarom geen taboe moeten zijn’, merkt Yvette op.