INFORMATIEKRANT GEMERT-BAKEL
Deze pagina wordt mogelijk gemaakt door bedrijven en organisaties uit Gemert-Bakel e.o.
Mijn hart ligt bij crisispleegzorg
Sinds onze eerste plaatsing in 2008 hebben er al heel wat kinderen bij ons gewoond. Soms voor amper twee weken, een enkele keer bijna twee jaar. De wetenschap van het tijdelijke karakter van een crisisplaatsing, geeft er vanaf de start al een andere draai aan. Natuurlijk sluit je een kindje in je hart. Je geeft het in die tijd alles wat je in je hebt, maar het uitgangspunt is terug naar huis of een vervangende plek voor langere tijd. Dat is een ander uitgangspunt dan bij de andere vormen van pleegzorg.
Crisispleeggezinnen zijn hard nodig
De een noemt het een sport, de ander een roeping. Feit blijft dat Combinatie Jeugdzorg ze hard nodig heeft: crisispleegouders. Gewone mensen die het leuk vinden om snel te schakelen, sprintjes te trekken, hard mee te denken en te observeren. Direct een warm nestje dat opvang biedt, direct een gezin waarin de basiszorg kan doorlopen. Voor een kind dat uit een situatie komt waar van alles aan de hand is, een waardevol iets.
Soms lopen de problemen thuis zo hoog op, dat een kind van het ene op het andere moment niet meer thuis kan wonen. Dan wordt per direct gezocht naar een vervangende plek, zoals een crisispleeggezin, waar het bieden van veiligheid voorop staat. Helaas heeft Combinatie Jeugdzorg momenteel in de regio Zuidoost-Brabant een groot tekort aan crisispleeggezinnen. Gezinnen die, snel kunnen schakelen, flexibel zijn en een kind voor korte tijd een veilige en warme plek kunnen bieden. De duur van crisisopvang is in principe 4 weken. In deze tijd kijken we of het kind na de crisis weer thuis kan gaan wonen of dat we een vervolgplek moeten organiseren. Ieder crisispleeggezin is gekoppeld aan een pleegzorgbegeleider die gespecialiseerd is in crisisopvang.
Wil jij iets betekenen voor een kind in een crisissituatie?
Neem dan contact op met Combinatie Jeugdzorg via [email protected] onder vermelding van ‘Aanmelding crisispleegzorg’.
Inderdaad veel schrijnende problemen, heftige gebeurtenissen en niet altijd leuke confrontaties. Gelukkig staan daar ook heel erg veel leuke dingen tegenover. Rare grapjes, een verlegen glimlach of enorm schaterlachen, de blijdschap om een verjaardag met taart en een kinderfeestje, een kindje dat bij je op schoot kruipt om veiligheid of troost te zoeken of gewoon om even te knuffelen. Niet te vergeten natuurlijk al die kleine en grote overwinningen zoals een kind dat eindelijk ook boos of verdrietig durft te zijn in plaats van altijd aangepast gedrag te vertonen. Een ernstig getraumatiseerde jongen die met veel liefdevolle aandacht in zijn bed blijft liggen en elke avond eerder durft te gaan slapen in plaats van nachtenlang rond te spoken.
Leerzaam en grensverleggen
Pleegzorg is daarnaast voor mij ook leerzaam en grensverleggend. Je leert over andere culturen of doet dingen die je anders niet zo snel zou ondernemen. Zo bezochten we een moskee waar we een privé rondleiding kregen, ging ik inkopen doen in een Poolse winkel, kregen we iets meer zicht op het wonen op een woonwagenkamp en werden er recepten uitgewisseld.
Je leert ook veel over jezelf en je gezin. Niet zelden doen man of kinderen mij verbazen met hun geduld, een kritische noot, hun kwinkslagen en verrassende inzichten.
Crisispleegzorghart
Mijn hart ligt bij de crisispleegzorg: snel schakelen, veel regelen, observeren, het kind het gevoel geven dat het – weliswaar binnen de regels van ons gezin – zichzelf mag zijn. De samenwerking met school, de voogd en onze pleegzorgbegeleider. De uitdaging om tot een goede samenwerking te komen met ouders. En het uitwisselen van ervaringen met andere crisispleegouders. Als dan bij de doorplaatsing een voogd zegt het ook belangrijk te vinden dat ík een goed gevoel krijg bij het pleeggezin waar ‘ons’ kind gaat wonen, of dat een moeder aangeeft dat ze het belangrijk voor haar zoontje vindt dat contact tussen hem en ons gezin blijft bestaan, dan weet ik dat er na het proces van afscheid nemen en loslaten weer snel een moment komt dat ik niet kan wachten tot een volgende plaatsing zich aandient.
Ellis, crisispleegouder
Goed zoals ik ben, ook met mijn hersenletsel
Jeannette Heijting kreeg zes jaar geleden twee herseninfarcten, waarvan ze fysiek goed herstelde. Ze kon haar werk redelijk snel weer oppakken. Aan de buitenkant leek alles weer gewoon maar van binnen ging ze door een diep dal, dat alsmaar dieper werd. “Eigenlijk was ik alleen maar bezig om mijn onzekerheid te compenseren’’, zegt ze. Dat kostte veel energie. Ondertussen namen de paniekaanvallen en het getwijfel toe. “In de supermarkt stond ik rustig vijf minuten lang met steeds een andere komkommer in mijn hand, niet in staat een keuze te maken. Of ik belde af voor een verjaardagsfeestje want ik kon niet beslissen wat ik aan moest trekken.” Als haar dochter belde en vroeg of ze mee kon eten, kon Jeannette daar totaal van streek van raken. Dan klopte de planning van de dag niet meer.
Ik vergeleek mezelf voortdurend met de Jeannette van vóór het infarct. Ben je nu al weer moe, dat kan niet. Om te bewijzen dat er niks aan de hand was, poetste ik maar weer het huis en liep ik mezelf compleet voorbij.’’ ‘’Preventief stofzuigen’’ noemde haar man dat. ‘’Eigenlijk was ik alleen maar bezig om mijn onzekerheid te overcompenseren.’’
Toen Jeannette een instorting nabij was, hoorde ze over Hersenz. Dit heeft haar naar eigen zeggen heel veel opgeleverd. “Mijn zelfvertrouwen is toegenomen en ik zit niet meer chronisch met die bal van angst in mijn buik. Door Hersenz heb ik mijn eigenwaarde en het vermogen om te genieten teruggevonden en weet ik hoe ik met mijn hersenletsel moet omgaan. Pas nu durf ik te zeggen: “Ik ben iemand met niet-aangeboren hersenletsel en ik aanvaard het ook.”