Bij de veranderingen in de zorg gaat de overheid steeds vaker uit van wat iemand wél kan. Een andere manier van denken: vanuit de vraag van een persoon en niet vanuit het aanbod aan voorzieningen.
De gemeente wil dat iedereen mee kan blijven doen in de samenleving. Dat iedereen zo veel en zo lang mogelijk zelfstandig kan functioneren. Dat is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Deze verandering vraagt om een andere manier van samenwerken. Daarom kijken hulpverleners samen met jou creatief naar oplossingen. Dus individuele beoordelingen en maatwerk. Eigen mogelijkheden en de kracht van de omgeving wegen mee. Wat betekent die verandering in de zorg nou voor onze inwoners? Hoe ervaren zij het om hulpbehoevend te zijn? En hoe hebben zij daarin hun eigen weg gevonden?
‘Het leven is weer mooi’
Erik Klinkhamer (39) uit Gemert begon op zijn veertiende aan drank en drugs. Het voelde alsof deze precies gaven wat hij nodig had om niet onzeker te zijn en de wereld aan te durven. Inmiddels weet en doet hij beter. Zijn gezin is de reden dat hij nu anderhalf jaar clean is.
“Drank en drugs liepen als een rode draad door mijn leven. Het is eng hoe snel je een verslaving opbouwt”, zegt Erik. “Het begon tijdens uitgaan in het weekend, al snel kwam daar de donderdag bij en opeens gebruik je de hele week.” Van de regen kwam Erik in de drup. “Overal aan begonnen, niets afgemaakt. Ik kwam zonder werk en werd het huis uitgezet door mijn ouders. Zij hebben het overigens nog lang met me uitgehouden”, vertelt hij.
“Ik verbleef daarna zes jaar bij ‘vrienden’. Tot ik mijn vrouw ontmoette en we aan kinderen begonnen te denken. Ik wilde niet dat zij net als ikzelf teleurgesteld zouden raken in mij. Maar pas bij ons tweede kind snapte ik dat ik niet voor langere tijd clean kon zijn zonder intensief traject en nazorg. Ik kreeg het voor elkaar en maanden daarna kreeg ik kans op werk bij Kingspan Unidek. Mijn vader is daar altijd trouw in dienst geweest en samen met mijn re-integratieconsulente heb ik een brief opgesteld. Nu heb ik mijn heftruckrijbewijs en gaat het goed met me. Met mijn vrouw en kinderen gelukkig ook. Mijn motivatie om vol te houden, kijk ik elke dag in de ogen.”
‘Creatief in het zoeken naar goedkope boodschappen’
Wat betekent het als je altijd weinig geld hebt? Als je in de bijstand of een schuldsaneringstraject zit? Daar kunnen Anja en Harald Hurkmans uit Handel over meepraten. “Eerder hebben we schulden opgebouwd en daar proberen we nu uit te krabbelen”, zegt Anja. “Best moeilijk, maar we zijn op de goede weg.”
Via de LEVgroep krijgen Anja en Harald hulp van een beschermingsbewindvoerder. “Wekelijks ontvangen we geld voor ons levensonderhoud” legt Anja uit. “Je wordt dan creatief in het zoeken naar de goedkoopste boodschappen. En staan we voor extra uitgaven? Dan kijkt de beschermingsbewindvoerder eerst naar de belangen van ons gezin en daarna naar de schuldeisers.” Met Handje Geluk helpen Anja en Harald andere minima in de regio aan gratis spullen, samen met twee collega’s in Gemert. “Ik wilde al langer iets voor lotgenoten doen. Samen Sterk in Laarbeek diende als voorbeeld. Van inwoners krijgen we veel artikelen, die we via onze Facebookpagina verloten. En drie keer per week verloten we brood dat we van de Albert Heijn in Gemert krijgen. Fijn om te doen! Ik hoop dat meer minima hulp durven vragen, want die drempel is er nog steeds. Jammer, want stille armoede komt steeds vaker voor.” Meer weten? Kijk op
www.facebook.com/groups/minima.gemert.
‘Eindelijk een klankbord’
Er is veel veranderd op het vlak van jeugd en zorg. Veel zorgtaken zijn naar de gemeente gegaan. “Dat heeft ook gevolgen voor ouders”, vertelt Sasje van Huet. “Onze 10-jarige dochter Eline heeft een hersenbeschadiging en wij zitten al jaren in een zorgtraject. Zij gaat, bijvoorbeeld, met de bus naar speciaal onderwijs, maar verder was er weinig hulp. Dat is nu heel anders.”
Sasje is erg tevreden over de hulp van opvoedondersteuner Nicolé Kooy. “Pas sinds de zorg naar de gemeente is gekomen, vinden we eindelijk een klankbord voor Eline en ons gezin”, legt Sasje uit. “De zorg is letterlijk dichterbij gekomen. Hier ben je geen nummertje, maar gewoon de ouders van Eline. Natuurlijk nemen we zelf onze verantwoordelijkheid. Maar het is fijn dat je altijd een beroep mag doen op een professional.”
Zo heeft Sasje zich samen met andere ouders, dorps- en opvoedondersteuners ingezet voor Chill Out: een plek waar kinderen met een zorgvraag elkaar ontmoeten. “Daar mag Eline elke twee weken naartoe. Voor haar is dat heel belangrijk. Ze zit niet in Gemert op school en dan verlies je het contact met kinderen uit de buurt. Dankzij Chill Out zien we haar opbloeien en is ze minder eenzaam. Ergens bij horen: dat gun je toch iedereen?”
