“It takes teamwork to make a dream work.”

Gelukkig stapte Arno in. 30 jaar geleden de HT geroeid als broekie in de Blue Whale. Arno zijn eerste training in de Benwyvis; regen, wind , koud en 70 minuten op het programma. Niet echt een avond om iemand over te halen. Arno roeide weg alsof hij nooit gestopt was. Na 70 min geen slag gemist. ‘Ging best lekker’ zei hij….Yes! Dit hadden we precies nodig!
 
Geïnspireerd door de Giro overwinning van Tom Dumoulin in 2017 gingen we in het roze voor het hoogst haalbare; de nummer 1 op óns thuis water, HT kampioen 2018. We wilden de wisseltrofee weer terug brengen naar Terschelling.
Sinds twee jaar roeien we nu met mannen in de Benwyvis en ons team bestaat uit een mooie mix van oud gedienden en jonge honden. Tevens een mix van sportieve gasten die niet alleen roeien. Voetballers, krachtsporters, golfsurfers, marathon lopers en mountainbikers. Ervaring en fanatisme vormden de basis voor een bloedsnelle overtocht.

Stuivertje wisselen?

‘s Ochtend op de boot naar Harlingen zagen we het al. Het wordt een warme en heel snelle race. Het beetje wind wat er stond was mee, dus op veel verkoeling hoefden we niet te rekenen. Het wad was als een spiegel, geen rimpeltje. In de laatste startgroep gingen we van start tussen alle snelle jongens. Na een behouden start draaiden we als allerlaatste sloep de haven van Harlingen uit. 135 sloepen voor ons. De jacht is geopend! We hadden verwacht dat het tot aan Terschelling stuivertje wisselen zou worden met de Orkaan en de Snurk maar na de pollendam hadden we onze eigen startgroep, (op de Azorean High na), langzaam maar zeker ingehaald. En nog mooier, we liepen gestaag bij ze weg. Dat gaf een goed gevoel, maar dit was maar het begin.
 
Het vizier ging nu op de grote favoriet. De Grutte Bear, al twee jaar wonnen ze eigenlijk alles en ze konden de HT 3x op rij pakken. Een team om moeilijk te kloppen, maar tijdens de HT gelden er andere wetten en is alles mogelijk. Na een uur lagen we ernaast. Een snelle rekensom...  ongeveer gelijk tot nu toe. Nu zo snel mogelijk erbij weg en richting het schuitengat. Uiteraard zijn er meer kapers op de kust dus verslappen kan geen moment.

Een kletterende boeggol

We hadden vanaf de start een geweldige cadans en tempo te pakken. Jauk en Michiel zijn onze slagroeiers, een bak aan ervaring en super constant. Naadloos gelijk liep het als een trein. De warmte leek weinig vat op ons te hebben en we hoorden continue onze boeggolf voorons uit kletteren. Vasthouden en proberen iets te bewaren voor een eindschot in het Schuitengat. We draaiden de blauwe slenk uit en probeerde de ideale lijn te vinden de noord in riching de vlie ree. Een kritiek deel tijdens de race, een verkeerde keuze hier kan je later nooit meer goed maken.
 
We kwamen nu in de drukte terecht en onze stuurman Jan loodste ons vlekkeloos door het veld terwijl we de ideale lijn vast probeerden te houden. Na twee uur gaan we SB uit, het schuitengat in. Nu ging de wedstrijd echt beginnen, hier zouden we onze slag gaan slaan en een lichte tempoversnelling volgt. Tegen de stroom in denderen we richting de haven, we liepen nog steeds 10 km/u!!

Geen moment verzwakt

Het piept en het kraakt en we zwepen elkaar op om niet te verzwakken. Na het smalle deel meldt Jan dat we hard inlopen op de Twirre welke een groep eerder gestart zijn. In de deze sloep won ik in 2012 mijn eerste HT-sloep-roeirace en dit zorgt voor kippenvel maar ook voor extra energie. Na wat geknuffel met de riemen zijn we er voorbij. Als we deze jongens inhalen moeten we wel heel goed op weg zijn. De snelheid en de cadans blijven top. We hebben geen moment verzwakt en voor de haven halen we nog een handvol sloepen in. We sprinten de haven in zetten de klok stil op 2 uur en 40 minuten...WAT!! 2 uur en 40 minuten! Bizar! Wat een tijd. Na een hele spannende prijsuitreiking ontploffen we van vreugde. Hij is binnen… HT kampioen 2018.