Gerjanne en Anne-Sietske zijn, na vele jaren in andere sloepen geroeid te hebben, in 2016 begonnen te roeien in de Eucalypta. De sloep was jaren niet gebruikt, ze zag er niet uit en ze konden haar aan de straatstenen niet kwijt. Het had niet veel gescheeld of ze was op de brandstapel beland.

We kwamen haar toevallig tegen en waren op slag verliefd, velen verklaarden ons voor gek maar wij waren niet te houden. We zijn een nieuw team begonnen en hebben keihard gewerkt om de sloep op te knappen. Natuurlijk werd er stiekem ook al over de HT gesproken en we wisten wat we moesten doen voor die Wildcard.

Dus zijn we als een malle gaan roeien. De opluchting en blijdschap was dan ook groot toen we de Wildcard kregen. We verwachten dat het zwaar gaat worden in ons kleine sloepje dus hebben we de hele winter in de sportschool gebuffeld. Verder vertrouwen we op de woorden van Buddah” wie zijn eigen koers vaart, zal door niemand ingehaald worden”.

In 2011, precies 100 jaar na de aflevering van de L.A Buma III voor reddingsstation Moddergat komt ze weer thuis op haar oude station. Ze is gerestaureerd in een werken-leren project.

De eigenaar van de Buma, museum ‘t Fiskershuske in moddergat, heeft nog geen idee wat ze met de sloep aan moet. Onze stuurman is nog maar net bestuurslid van het museum en stelt voor om te proberen er een bemanning op te krijgen en eens proberen er mee te roeien. “1, 2 roei!” is het eerste commando dat door de sloep klinkt, want van ‘haal op, gekijk’ hadden we nog nooit gehoord. Maar het roei-gevoel is geboren. We krijgen hulp van alle kanten. Lessen voor de stuurman en de bemanning volgen en na onze eerste wedstrijd tijdens de Dokkummer admiraliteits dagen weten we het zeker… de HT-Roeirace is ons doel! Ons voorbeeld lag op Terschelling. De Shumacher, een soortgelijke sloep, had de HT ook geroeid en wij vonden dat wij dat zeker ook verdienden met zo een unieke sloep. Helaas geen kans…

Dan maar aanmelden en op de wachtlijst maar we hadden er weinig hoop meer op. Totdat we iets vernomen van veranderingen in het systeem; een Wildcard. En er gloort een vonkje hoop. “De beulich der op bliksum, trek an die veter en der voor gaan!” We roeien zoveel mogelijk wedstrijden als we kunnen, trainen veel en we willen ons laten zien dat de HT waardig zijn. En dan... tijdens Pampus Muiden éindelijk de Wildcard! We zijn nuchtere friezen, tonen niet veel emotie maar blij, blij dat we zijn en pinken stiekem een emotioneel traantje weg achter een pot bier. Met maar een gedachte…’YES! HT we komme der oan!’ De meeste jongens van Buma bemanning varen op zee of binnenvaart, zijn beroepsvisser of hebben indirect een maritieme link. We kennen het vaarwater, maar nog niet met onze sloep. We gaan het beleven en hebben er zin in.

In november van dit jaar vieren wij, Sloeproeien Almere, ons 10-jarig jubileum. Al vanaf het 1e jaar na onze oprichting, wilden wij meedoen aan de HT-ROEIRACE met onze toenmalige sloep DE WATERNIMF, EEN MONTAGU Whaler uit 1952. De Waternimf was oud genoeg voor deelname aan de HT, maar ze had helaas geen HT-nummer

In 2009 hebben we met 8 ongetrainde roeiers onze eerste wedstrijd met een lekkende sloep vol water door de Amsterdamse grachten geroeid. Na de grachtenrace was iedereen kapot en realiseerde we ons dat de HT te hoog gegrepen was voor ons. Daarna zijn we langzaam opgeklommen in het klassement en terwijl we op de wachtlijst stonden voor een HT-nummer konden we rustig trainen en groeien naar een HT-race.

Met een grote groep nieuwe leden hebben we vorig jaar de MPM geroeid en beleefd. Ons motto was: “mee doen is belangrijker dan een goede prestatie”. Daarom waren onze verwachtingen van de MPM niet zo hoog en zijn we niet naar de prijsuitreiking gegaan, maar naar Graaf Floris V om lekker te eten. Tijdens het eten kreeg Job Meijer een WhatsApp berichtje van een oud-roeister, Petra den Engelsen: We hadden een Wildcard gekregen om deel te nemen met de Labora Stulti aan de HT-Roeirace van 2018!

Job sprong tijdens het eten uit zijn stoel en met overslaande stem vertelde hij het goede nieuws. De ervaren roeiers gingen uit hun dak en de nieuwe roeiers, waarvan sommige voor het eerst een afstand van 7 km hadden geroeid, deden vrolijk mee. Zij wisten nog niet dat de HT-Roeirace ongeveer 5 keer de MPM-afstand over zee is. Tot men hier achter kwam begon de twijfel toe te slaan of we hier wel aan toe zijn. Ron Straver kon de twijfelende leden vertellen dat we niet zomaar een Wildcard hebben gekregen van de HT-organisatie en dat zij onze prestaties op de voet hebben gevolgd en het vertrouwen in ons hebben dat we het aankunnen.

Het aantal leden is het afgelopen jaar flink gegroeid en hebben we qua bezetting de mogelijkheid om 5 dagen in de week te trainen. Terugkijkend vanaf de aanloop naar ons HT-debuut met de Labora Stulti tot aan de eerste keer dat we met de Waternimf stand-by in Harlingen lagen, is er toch heel wat veranderd in de 10 jaar dat we op de wachtlijst stonden. Wij verwachten dat we het niet makkelijk zullen krijgen op de Waddenzee, maar hopen dat het een enorm leuke ervaring gaat worden voor onze roeiers en ook voor onze supporters, die voornamelijk mee gaan voor het HT-feest.