De eerste start was om 12.00 uur. In de haven was het warm, maar op het wad was er voldoende wind, en wij houden van wind. Onze boegroeisters kregen het zwaar te verduren met de nodige “plonzen” zout water over de rug, handen en “voerbak”. Er werden snelheden van 12/13 km per uur gehaald. Het liep als een tierelier. Elke slag was raak. Mooi in cadans en volledige concentratie in de sloep, want er moest wel water “gepakt” worden met al die golven. Maar het zwaarste stuk moest nog komen.
Het Schuitengat. Ga je van ca. 10 km per uur naar BOEM 4 km. Stroming en wind tegen. Dan is het zeker meer dan een uur buffelen. Op de Vliestroom schoot je de boeien voorbij, maar in ’t Schuitengat roei je er niet snel vanaf. Een mentaal stukje. Maar o zo mooi als je in de buurt van de haven de toeschouwers op de dijk al hoort. Zo waanzinnig! En als je dan zelf langs de dijk roeit en al die mensen voor jouw sloep zo enthousiast hoort schreeuwen en klappen dan is dat echt een kippenvel moment. Dit jaar gingen ze wel heel hard te keer, later bleek waarom. We, GIA Light, was de eerste damessloep die finishte!! Kwam je voorgaande jaren in een overvolle haven binnen en moest je over minimaal 10 sloepen om bij de kant te komen, dit jaar was het anders. Toen kwam ook het besef dat we als eerste damessloep binnen kwamen. Dat is wel heel mooi om eens mee te maken. Daarna was het wachten op de volgboot, voor een verfrissende douche, want we waren aardige “likstenen” geworden met al dat zout.
Vrijdagavond al diverse mensen gesproken en na het horen van onze roeitijd werden we al gefeliciteerd. De zaterdag stond in het teken van niks moet, alles mag. De één gaat fietsen, de ander struint door de straatjes van West en ploft op een terrasje neer. Even een visje eten. Verder speculeren over de uitslag. Zijn er boeien wel gerond of toch gemist. Twijfel. En ja, dan duurt het lang totdat de uitslag wordt bekend gemaakt.
De uitslag, beginnend bij de nummer 10. Zenuwslopende momenten. Echt nagelbijten. Uiteindelijk de nummer 3 en 2. Weer geen GIA Light. “Zijn we dan toch 11e geworden?”, spookt dan toch even door je hoofd… Maar als de collega roeisters voor onze groep gaan staan en al een erehaag maken, en de voorzitter van de HT dan eindelijk “En op de eerste plaats GIA LIGHT” roept, dan is het hek van de dam. Door de erehaag, het podium op, elkaar om de hals vliegen en schreeuwen, dansen, springen en gek doen.
Wat voor iedereen een droom was, is uitgekomen!! Eindelijk. Voorgaande jaren was een 5e plaats het hoogst haalbare. In de eerste jaren van ons bestaan, werd al door de toenmalige stuurman, Bert Zee, gezegd, dat het winnen van de HT mogelijk is. En dat het in de 10e x roeien dan eindelijk zo mag zijn. Schitterend!! Alles viel samen. Een goed getrainde ploeg en de juiste koers gekozen door stuurman Marcel Hagen. Een geoliede machine!
De dagen erna is de glimlach niet van de gezichten verdwenen. Echt nagenieten!