De dag die je wist dat ging komen is aangebroken. Mijn eerste werkdag! Gelukkig heb ik leuke collega’s, die mij vooraf moed hebben ingesproken. Dat maakt deze start een stukje makkelijker, naast de tranen die horen bij het afscheid nemen van het 100% thuis zijn met mijn lieve mupje. Wat vragen ze toch van moeders? Na 3 maanden alweer aan het werk… huilen, echt huilen.

De eerste werkdag

Mijn collega’s hebben goed voor mij (en mijn veranderde lijf ;-) gezorgd: vlaai, chocolaatjes en een lekkere lunch. Fijn, zo’n warm welkom! Wat mails lezen, checken of ik alle wachtwoorden nog weet met mijn hoofd als een zeef, even op het gemak erin komen.

Oh ja… ik moet ook nog kolven! Eerst het thuisfront bellen. Noor is deze spannende eerste werkdag lekker thuis bij papa. Heeft ze goed uit het flesje gedronken? Nee dus… ons meisje heeft nog wat moeite met de fles. Snel naar huis om haar zelf te voeden. Stiekem fijn, want ik ben tussen het werken door toch even bij haar. Tegelijk voel ik me opgejaagd: ik moet nog zoveel mails lezen, mensen bellen… Help! Hoe doen andere vrouwen dat? Moeder zijn en dan ook nog uitblinken op je werk?!

De tweede werkdag… nieuwe ronde, nieuwe kansen?

Vol goede moed vertrek ik naar kantoor. Noor wordt thuis vertroeteld door opa en oma, dus dat voelt wel oké voor mij. Ook vandaag moet ik weer kolven natuurlijk. Gelukkig heb ik zo’n supersonisch kolfapparaat. Kostte een rib uit ons lijf, maar wel echt vrouwvriendelijk. Een soort ei stop ik in mijn beha, de rest gaat vanzelf. Heel handig, ik kan gewoon doorwerken achter mijn laptop. Het maakt geen geluid, dus ik raak niet afgeleid. Ik moet even lachen om hoe ik erbij zit. Gelukkig werk ik in een vrouwenwereldje dus een drempel bij het kolven voel ik niet, fijn dat het geen big deal is.

OEPS! Ik had ook een zakje en een koeltasje moeten meenemen waarmee ik de melk in de koelkast kan bewaren. Ik hoop maar niet dat iemand denkt: ‘wat een lekkere romige koffiemelk’…

Het einde van de 1e werkweek

Opgelucht dat ik deze week bijna overleefd heb, maak ik alles klaar om aan de laatste werkdag te beginnen. Noor gaat vandaag voor het eerst naar het kinderdagverblijf bij ons in de wijk en ik werk thuis. Ik heb verlof genomen in de middag; ik vind het moeilijk om haar meteen een hele dag uit te besteden aan ‘vreemden’. En ze drinkt nog steeds niet goed uit de fles dus ik vind het een fijne gedachte dat ik haar zelf kan voeden.

Alles ingepakt (dacht ik) en hup, naar het kinderdagverblijf. Daar nemen de lieve pedagogisch medewerkers Noor van mij over. Ze lijken goed aan te voelen dat dit moeilijk is voor kersverse moeders. Ik hoor de vraag: “Waar heb je de voeding?” en bevries onmiddellijk… “Oh nee!!! Thuis in de koelkast…!” Met zweet op de rug en schaamrood op de kaken loop ik, nee ren ik, terug naar huis. Ik pak snel de melk en dan op de fiets terug naar het kinderdagverblijf. Juist op deze dag is de auto bij de garage… overkomt mij weer!

In alle stress vergeet ik ook nog om Noor een kusje te geven als ik vertrek. Wat zullen ze van me denken?! Meteen mijn eerste ‘loedermoeder’ ervaring te pakken… wat voelde ik me rot! En dan moet deze werkdag ook nog beginnen…

Eind goed, al goed? 

En daar was ie opeens… de man met de hamer. Ik had twee overleggen achter elkaar, online. Een keiharde confrontatie met mezelf. Want: ik weet niet meer alles! Waar gaat het over? Ik hou het niet bij! HELP! Als collega’s daarna ook nog vragen hoe het met me gaat, komen de tranen: het wordt me eventjes teveel.

Ik ben blij als ik Noor weer ophaal bij het KDV. Ik leg haar thuis meteen aan om te drinken. Wat een geniet-moment: even heerlijk terug in onze bubbel, mijn Noor en ik. Alle stress valt van me af en ik ontspan. En ja hoor… daar voel ik het, rechtstreeks in de luier spuiten. Oh nee wacht… is het wel echt erín?! NEEEEEEE!!!! Het volgende project staat alweer op me te wachten…